Vergezichten in de Vogezen

En dan sta je ineens op de Grand Ballon d’Alsace, met 1.424 meter de hoogste top van de Vogezen. ‘Ineens’ is natuurlijk niet het juiste woord want er gingen heel wat weken wandelen aan vooraf. Maar het voelde toch als een mijlpaal die zomaar uit de lucht kwam vallen, notabene op Hemelsvaartdag de hoogste heuvel tot nu toe te hebben bereikt. Het was er ook de dag voor; na twee dagen vol bewolking en mist, was het die donderdag schitterend weer. En ook de Fransen waren vrij dus rondom de top met de karakteristieke bol van het radarstation erbovenop was het een drukte van belang: wielrenners en motorrijders in colonne, dagjesmensen en andere wandelaars. Zo druk hadden we het nog nooit gezien op en rond de GR5. Los daarvan: het uitzicht vanaf de Ballon is adembenemend. Rondom de top kijk je in elke windrichting ver weg de Vogezen, Zuid-Duitsland en Zwitserland in. Het is lastig om geen clichés te gebruiken wanneer je op zo’n plek staat; hoe nietig je je voelt als mens als je over zo’n imposant stuk aarde uitkijkt, de woorden schieten te kort. Ik moet op zo’n moment vaak denken aan een liedje uit Mary Poppins: ‘Superformiweldigeindefantakolosachtig, ‘t is weer eens wat anders dan reusachtig, mooi of prachtig’. Want voor deze hoogste top hadden we al heel wat andere adembenemende, schitterende uitzichten gehad in de Vogezen. Dat begon met de Donon in de Noord-Vogezen en ging via het klooster van Mont Sainte Odile (de patroonheilige van de Elzas) en het kasteel Du Haut-Koeningsburg naar Le Hohneck en de Ballons in het zuiden (genoemd naar de afgeronde toppen). Want naast de Grand Ballon, is er ook nog een Petite Ballon en een Ballon d’Alsace. En met het oversteken van die laatste, verlieten we de Vogezen. 

Maar voor mooie uitzichten heb je in de bergen wel mooi weer nodig: niet te veel laaghangende bewolking en al helemaal geen mist. Wat dat betreft hadden we de afgelopen anderhalve week niet altijd geluk. Op dinsdag 16 mei kropen we uit ons tentje op de minicamping bij het dorp Le Bonhomme en zagen nog net de kerktoren boven de mist uitsteken die in het lager gelegen dorp hing. En dat terwijl we er de avond ervoor tijdens ons zelfgekookte avondmaal zo’n mooi zicht op hadden. We zouden die dag een groot deel over de bergkam lopen, door het natuurgebied Gazon de Faing en bovenaan een paar skipistes. Maar de mist bleef hangen. De eerste top die we bereikten bood geen enkel uitzicht en daarna liepen we door een tunnel van mist zonder het naar horen zeggen prachtige uitzicht aan beide kanten te kunnen zien. En toen ging het ook nog regenen. Al snel moesten we ook onze regenbroek aandoen en zo ploegden we ons door gestaag vallende regen, klauterend over grillige paden vol uitstekende keien door die tunnel van mist. Bij de skiliften waren ook de restaurants niet open dus even opwarmen kon pas toen we een stuk daalden en bij een kruising met een hotel aankwamen dat wel open was. Bij een kop koffie met taart warmden we op. Gelukkig sliepen we die avond in een refuge, een herberg hoog in de heuvels iets voorbij de Col de la Slucht. Tegen de avond wezen de medewerkers ons op een groepje gemzen in de mist. Dat maakte alles weer goed. We aten een stevige maaltijd en spraken met een Franse moeder en haar twee volwassen kinderen. De dochter werkte in Lille, de zoon in Parijs en moeder was in Strasbourg achtergebleven. In de Vogezen waren ze weer even samen. 

We sliepen op meer bijzondere plaatsen de afgelopen weken. De eerste stop in de Vogezen was een open plek in de heuvels waar de eigenaren van de boerderij die er stond een paar tipi’s hadden geplaatst rond een kampvuurplaats. Douchen en plassen kon in de boerderij en we kregen verse eieren en hout voor het kampvuur. En de nacht brachten we door op een matras in een van de tipi’s. Weer heel anders was Tilly’s B&B in Le Hohwald. Gerund door Elizabeth, een authentieke oude dame die niets kan weggooien en van haar B&B een ware uitdragerij had gemaakt. We hadden de ‘blauwe kamer’, een waar museum vol blauwe troep. Of het kleine appartement in Ribeauvillé waar we een dag rust namen. De eigenaars deden een was voor ons, bij aankomst kregen we een biertje en  ‘s avonds keken we via NPO Start naar het Songfestival. Ribeauvillé is een van de karakteristieke oude plaatsjes in de Elzas aan de oostkant van de Vogezen waar we doorheen kwamen. Deze plaatsjes kenmerken zich door hun mooie vakwerkhuizen. Het begon met Barr, waar we op de kleine stadscamping St. Martin stonden, daarna Andlau en Châtenois, waar we in een wandelvriendenhuis sliepen met een eigenaresse die net wakker werd toen we aankwamen. En tenslotte dus Ribeauvillé, eigenlijk de mooiste van de vier. Ribeauvillé is ook bekend van de ‘trois chateaus’ die in de heuvels boven het stadje liggen: ruïnes van drie middeleeuwse kastelen. Maar de meest bijzondere plek waar we sliepen was toch op 1.100 meter in de bossen in onze tent bij een oude berghut. Voor het eerst wildkamperen dus! We waren er niet alleen. Er stonden uiteindelijk zo’n vijf tenten in de buurt. 

De volgende ochtend liepen we in alle vroegte de laatste top van de Vogezen op waar we voorlopig zo’n laatste fabelachtig mooi uitzicht hadden. Daarna liepen we de Vogezen uit naar het oude plaatsje Giromagny en vandaar de volgende dag naar de mooie stad Belfort, waar ons twee rustdagen wachten. En waar we op zondag 21 mei bij een terras op het plein voor de kathedraal konden proosten op 898 kilometer in zeven weken: nu al op de helft!