Middeleeuwse dorpjes, koolzaadvelden en ooievaars

Na een paar lange dagen lopen, zien we ze op een heuvel ergens tussen Vic-sur-Seille en Dieuze ineens opdoemen aan de horizon: de toppen van de Vogezen. Liepen we de afgelopen week nog grotendeels door redelijk vlak en glooiend heuvelland, nu gloort toch het echte werk; de Vogezen stijgen tot boven de 1000 meter. De rustdag die we ingelast hebben in het mooi gelegen dorp Saint-Quirin is dus niet alleen om uit te rusten van de afgelopen negen wandeldagen, maar ook om ons mentaal voor te bereiden op de klim. De omgeving hier is totaal anders dan op de vorige rustdag in de grote stad Metz. Die begon weliswaar rustig, uitgebreid ontbijtend op de camping in de zon, maar werd al snel actief toen we in de middag in het centrum van Metz fietsen huurden om de stad te bekijken en het indrukwekkende Centre Pompidou te bezoeken. We zagen er een mooie tentoonstelling van Suzanne Valadon, een Franse, begin twintigste-eeuwse schilderes die niet onderdeed voor haar tijdgenoten Renoir, Degas en de jonge Picasso, maar zoals vaker gebeurt met vrouwelijke kunstenaars, veel minder beroemd is geworden. Ten onrechte. De kathedraal van Metz is overigens ook prachtig dus we waren zeker cultureel weer opgeladen voor het vervolg van onze tocht. 

Die bracht ons eerst een regenachtige dag langs de Moezel, waarop we volledig in regenpak gehesen naar Ancy-sur-Moselle liepen en daar de trein terugnamen naar Metz. Dit deel van de GR 5 biedt minder accommodatie en we hadden dus nog een nacht op de camping van Metz geboekt. Het was een beetje puzzelen: de twee nachten erna sliepen we in een appartement in de kleine stad Pont-a-Mousson, gevonden op Airbnb. De sleutel zat in een klein kluisje naast de deur. De ene dag gingen we met de trein terug naar een eerder gelegen eindpunt en de dag erna liepen we weg vanuit Pont. Volgt u het nog? En wie stapte er die ene dag juist uit de trein waar wij instapten? Elia met haar vriendin. Elia is een Nederlandse vrouw die we met 20 kilo op haar rug tegen kwamen op de weg naar Metz. Zij loopt ook over de GR5 naar Nice. We liepen haar ook weer tegen het lijf in een wandelwinkel (‘Promenons-nous’) in Metz en nu dus weer. ‘Tot de volgende keer maar weer’, zeiden we. Die dagen liepen we lange stukken over bospaden waar geen eind aan leek te komen, afgewisseld met middeleeuws aandoende stille dorpjes waar moderne auto’s anachronismen lijken. Maar langzamerhand kreeg de omgeving meer kleur en vergaapten we ons aan prachtige uitzichten over de heuvels die vaak felgeel gekleurd zijn van de vele koolzaadvelden. Zo zakten we naar het zuiden tot we in een bocht van de Moezel het stadje Liverdun inliepen. Opnieuw met een middeleeuwse kern, prachtig gelegen op een heuvel boven de Moezel. En onderaan die heuvel aan het water, lag de camping waar we sliepen: een groot veld met middelgrote bomen in lentebloei en een restaurantje waar we die avond tussen de andere Nederlanders aten en vertelden over onze reis.

Vanuit Liverdun boog de GR5 een andere kant op: naar het oosten, richting de Vogezen. Op dinsdag 2 mei stonden we vroeg op: we gingen die dag 30 km lopen en het was prachtig weer. Opnieuw bospaden maar gelukkig ook weer heuvels vol brede rivieren van geel koolzaad die zich tot aan de horizon uitstrekken. Soms een pittoresk dorp zoals het mooie Amance met oude huizen met gekleurde luiken en blauwe regen er tegenaan. Elk dorp dat we tegenkomen, hoe klein ook, heeft altijd een kerk en een mairie (stadhuis). Jammer genoeg niet altijd een café. We lunchen die dag in het open veld en komen eind van de middag aan in B&B Clos de Darwin in Brin-sur-Seille. Een mooi oud huis met een grote blauwe regen tegen de zijmuur, een terras in de zon en een fijne gemeenschappelijke ruimte. Op de website stond een regenboogvlag maar daar merken we verder niet veel van. Volledig opgeknapt van de lange vorige dag lopen we op woensdag naar Vic-sur-Seille, opnieuw een dorp met mooie oude huizen aan een groot plein dat naar Jeanne d’Arc is vernoemd. De volgende ochtend drinken we er koffie met de 64-jarige Nederlandse man die we op de camping ontmoetten. Hij was alleen op de fiets onderweg naar Arles in Zuid-Frankrijk en vertelde ons over zijn vervroegde pensioen omdat zijn baan bij RTV Oost was weg gesaneerd. We komen meer fietsers tegen op de campings dan wandelaars: ook twee nachten verder op de camping in Godrexange een Nederlands/Schots stel met wie we ‘s avonds schuilen voor de regen en tegelijkertijd koken. Zij had haar baan opgezegd en hij zat in de muziek. Zijn nieuwe nummer was juist op Spotify uitgekomen. De weg naar Gondrexange was bezaaid met ooievaars. In de dorpen zaten ze te klepperen op hun hoge nesten en in een veld ontwaarden we er een stuk of vijftien die toen we langsliepen opvlogen en hoog boven ons rond bleven cirkelen. 

En zo kwamen we steeds dichter bij de Vogezen. Maar voordat ik dit verhaal eindig, moet ik nog vertellen over een bijzondere slaapplaats: op donderdag 4 mei herdachten wij de doden in Chateau d’Alteville, een indrukwekkend kasteel net voor het dorp Assenoncourt. We lagen eind van de middag met een biertje op een ligbed in de gigantische tuin, zaten aan tafel met kasteelheer David en zijn andere kleurrijke gasten en sliepen als roosjes in een heerlijk bed in een oud-Engels aandoende luxe kamer. En daarna weer verplicht een week kamperen!