De adembenemende Alpen

Als je achtereenvolgens de Ardennen, de Vogezen en de Jura doorgelopen bent, denk je wel een beetje te weten wat het is om een helling op en af te lopen; denk je dat je al heel wat steilte en hoogte in allerlei soorten en maten hebt doorgemaakt. En schitterende landschappen gezien natuurlijk. Maar als je dan de eerste etappes door de Alpen wandelt, merk je meteen dat je het mis had. Het is nog net niet opnieuw leren lopen. En dat is op meerdere manieren adembenemend. Een rotspartij is nooit zomaar een rotspartij. Heb je de ene gezien, dan openbaart de ander zich als een totaal nieuw decor, vol schakeringen van grijs en bruin en grillige vormen die je niet eerder zo geschakeerd bijeen zag. Om van de vijftig tinten groen nog maar te zwijgen, de enorme rijkdom van flora, de bloemen in alle kleuren en de dieren die je tegenkomt: alpenkauwen, marmotten en steenbokken. Je loopt door velden vol verschillende planten, door loof-en naaldbossen, over rotspaden, langs bergmeertjes en zelfs, uiteindelijk, door de sneeuw. Want het voorjaar is zo koud en nat geweest dat boven de 1800 meter er op veel plekken nog stukken sneeuw liggen. Grijs-wit gevlekte bergketens zijn het prachtige gevolg. 

Het eerste stuk vanuit Thonon-les-Bains, waar we in een appartementje een rustdag hadden, is nog te vergelijken met een wandeling door de Jura: redelijk glooiende paden door bossen, velden en dorpjes. We liepen tot de fijne kleine camping van Vinzier, waar we al een schitterend uitzicht hadden op de bergen die onze volgende bestemming zouden zijn. Hoe zou het gaan? Zou het anders zijn, moeilijker? En zouden we steeds een goede slaapplek kunnen vinden? De volgende ochtend stonden we vroeg en enigszins gespannen op zodat we rond 7 uur op pad konden. En die eerste tocht echt de Alpen in, was enerverend en zwaar maar ook schitterend. In een van mijn vorige blogs schreef ik al dat je op een gegeven moment niet meer weet welke adjectieven nog passen bij wat je ziet en dat is nu ook weer van toepassing. We lunchten op de hoogste top die we tot nu toe bereikten, de Tête de Fieux van 1772 meter en liepen langs twee kleine meertjes over een brokkelig rotsig pad langs de twee Dents d’Oche een col over waar bij een eerste stuk sneeuw meteen een Nederlandse vrouw naar beneden was gegleden. Gelukkig niet ernstig maar wel een waarschuwing. De volgende col gaf uitzicht op onze beoogde slaapplek voor die nacht, de Chalets de Bise en bood als laatste nog een blik op het Meer van Genève dat we daarna definitief achter ons lieten. We spraken kort met een Amerikaan die we later die week vaker tegenkwamen en liepen naar de chalets 400 meter lager. We kookten die avond ons eigen potje buiten bij de herberg en sliepen het klokje rond op een bijna lege slaapzaal. Na een stevig ontbijt klommen we weer een stuk omhoog om daarna in anderhalf uur af te dalen naar het schattige plaatsje Chapelle d’Abondance waar we koffie dronken bij de bakker en een besluit namen over de bestemming van vandaag en de komende nacht. Op de Col de Bassachaux (1778 meter) staat een knus restaurant waar we van wisten dat je bij de parkeerplaats je tentje op kon zetten, dus gokten we daarop voor de nacht. Het zou een wandeling betekenen van 5,5 uur. In de Alpen worden de wandelingen niet in kilometers maar in uren aangeduid, omdat de hoogtemeters vaak meer zeggen dan de lengtemeters. 

Om 16.00u komen we aan bij het restaurant op de Col de Bassachaux en zien meteen de reden om hier een restaurant neer te zetten: een prachtig uitzicht rondom. We drinken een biertje, reserveren een tafel en zetten ons tentje op. Na een heerlijke authentieke maaltijd verloopt de nacht wat onrustig met een man, een zaklamp en een auto maar dat belet ons niet de volgende dag maar liefst bijna 30 kilometer te wandelen naar Samoëns, een dorp met een camping. En een dorp dat dit weekend een ‘trailrun’ heeft georganiseerd, waar we middenin belanden als we de Col de Coux (1920 meter) bereiken, na weer eens een stukje Zwitserland. Dalend vanaf de col rennen mensen ons voorbij met een nummer op hun rug. De trailrun is uitgezet over een deel van de GR5 en later horen we dat je drie afstanden kunt kiezen: 53, 97 en maar liefst 127 kilometer. In dat laatste geval begin je in de nacht met een hoofdlamp op. Gekker moet  het niet worden. Die avond op de camping horen we de dreunende klanken van het slotfeest, die gelukkig om 23.00u ophouden, zodat wij weer een goede nachtrust hebben. De volgende ochtend staan we weer vroeg op, zodat we in de koelere uren kunnen klimmen. Het is zondag en op de weg naar de Chalets d’Anterne - een herberg die op 1800 meter hoogte ligt - komen we veel dagjesmensen tegen die voor de watervallen van Pleureuse en Sauffaz omhoog lopen of verder met ons mee naar de vallei waar de chalets liggen. En die vallei is weer eens adembenemend mooi en biedt bovendien een eerste blik op de hoogste top van de Alpen: de Mont Blanc. Er hangen wat wolken omheen, maar toch. Dit betekent ook dat we in het voor bergwandelingen drukste deel van de Alpen komen: de zogenaamde Tour de Mont Blanc, die in een ovaal rondje om het Mont Blanc-massief heen loopt. De herberg in de vallei d’Anterne die wij hadden gereserveerd, loopt die middag helemaal vol en ‘s avonds en ‘s ochtends eten we met zo’n 30 medewandelaars. Ook John is erbij, een Britse jurist met pensioen en Zuid-Afrikaanse roots. We zullen hem nog vaak tegenkomen, hij loopt ook naar de Middellandse zee. 

Vanuit de vallei d’Anterne klimmen we de volgende ochtend verder naar 2200 meter en stuiten daar op grote vlaktes sneeuw. Alsof je door mul zand loopt, wandelt dat toch weer wat lastiger, zeker als je een helling dwars moet oversteken en je omlaag kunt glijden. Met een flink aantal medewandelaars voor en achter je, voelt dat gelukkig redelijk veilig. Toch weten we dan inmiddels dat het volgende stuk van de GR5, dat ons nog hoger brengt - de Col de Brévent van 2368 meter - sterk afgeraden wordt vanwege de hoeveelheid sneeuw die er nog ligt. We nemen na een koffie- en crêpe-stop bij de volgende herberg dus een pad naar beneden en hoewel we daar geen sneeuw meer tegenkomen, is dat ook een pad vol uitdagingen. We moeten een steile bergwand af waar stalen ladders en kettingen zijn bevestigd. Wandelen wordt hier echt klauteren en in de gestaag vallende lichte regen wordt het nog meer uitkijken. Een grote mannelijke steenbok bekijkt onze capriolen en als we de bergwand bedwongen hebben, lopen we na een lunch bij een leegstaande chalet, rustig verder naar het dal. Onze eindbestemming die dag is het wintersportdorp Les Houches. De kleine camping daar bestaat uit een veld op een dak van een groot gebouw. Die avond stroomt het vol met tentjes van wandelaars van allerlei nationaliteiten die de Tour de Mont Blanc (TMB) lopen. 

Ook op de volgende camping barst het nog van de TMB-wandelaars, veelal jonge mensen. De route van Les Houches ernaartoe was er vol van. Vanuit Les Houches klommen we naar de Col de Voza waar het beroemde Mont Blanc-treintje stopt en daarna liepen we richting het volgende dal, naar het mooie dorp Les Contamines-Montjoie. We hadden zeven dagen gelopen, dus we lasten weer een rustdag in. Maar die zeven dagen waren wel veel beter verlopen dan we hadden vermoed. We gaan als een (Mont Blanc-)trein en dat geeft moed voor de komende etappes.