In zuidelijke sferen

Briançon is in verschillende opzichten een bijzondere stad. Ten eerste is het een van de hoogst gelegen steden van Europa, op 1290 meter. Daarnaast is er veel hoogteverschil binnen deze Zuid-Franse stad, waarbij de oude vestingstad boven de 1300 meter ligt en het nieuwere gedeelte een stuk lager op 1240 meter. Ten derde is het voor ons de laatste grotere stad op de GR5 voor we in Nice aankomen en tenslotte is er in Briançon een straat vernoemd naar René Froger. En laat nou net in die straat, de Avenue René Froger, het appartement liggen dat wij voor twee nachten hadden geboekt, zodat we op zaterdag 8 juli de oude vestingstad konden bezoeken. ‘Waarom in Briançon een straat naar René Froger vernoemen?’, hoor ik u denken. Wel, René Alfred Froger werd geboren op 29 juli 1893 en stierf als verzetsheld in 1945 in een Duits vernietigingskamp. Het appartement aan de naar hem vernoemde straat lag naast het begin van een skilift, was klein en had wat gebreken maar op het balkon was het prettig eten en het gaf uitzicht op de bergen waar we de dag ervoor vandaan kwamen. In Briançon waren ook meerdere boekwinkels en in degene in de oude vestingstad hadden ze het laatste boekje van de GR5 door de Alpen, ‘Le Mercantour’, dat nog ontbrak in onze rugzak. Een gedenkwaardig moment: we beginnen binnenkort echt aan het laatste deel van onze grote wandeling, we naderen Nice, het is nog (maar) 150 kilometer. De dagen na Briançon begon dat ook echt zo te voelen: geen maanden meer maar weken en op een gegeven moment konden we zelfs dagen gaan tellen. En daarnaast: we gaan het echt halen en beginnen er ook wel een beetje klaar mee te zijn. 

Maar voor we Briançon bereikten, waren we eerst nog een paar dagen in nationaal park La Vanoise. Vanuit het mooie plaatsje Termignon, waar we ook in een fijn appartementje een rustdag hadden, liepen we via de Via Alpina omhoog om de GR5 weer op te pakken. Doel: de refuge Plan du Lac, een herberg op 2364 meter hoogte waar we onze tent naast konden zetten. Diner en ontbijt konden we binnen gebruiken, gezellig met alle andere gasten, een grote groep mensen met een wat lager IQ dan gemiddeld. Maar we ontmoetten er ook een Franse grootvader en zijn kleinzoon, die we de dagen erna steeds op de route tegenkwamen en die naar later bleek vader en zoon te zijn. Een late tweede leg waarschijnlijk. Vanuit refuge Plan du Lac liepen we de volgende dag door de Vanoise naar refuge de l’Arpont. Dit was werkelijk een schitterende route met adembenemende uitzichten op besneeuwde bergen en de met rotsen omgeven kloven, maar ook een route met pittige klauterpartijen over rotsblokken en stromende riviertjes. En we kwamen een grote groep steenbokken tegen, die in de sneeuw hun horens tegen elkaar sloegen. Bij l’Arpont, een enorm half rond gebouw met groot dakterras van waaraf je een prachtig uitzicht over de vallei hebt, konden we ook onze tent neerzetten, maar het was daar een stuk lastiger dan bij de vorige refuge. Echt een strak veldje was er niet, maar uiteindelijk vonden we een plek waar later die middag meerdere tentjes bijkwamen. Men zei ons wel dat de schapen die in dit gebied grazen er mogelijk in de buurt kwamen, maar gelukkig werden we die nacht niet wakker geblaat door een verdwaald schaap. De dag erna liepen we nog een stuk over de GR5 door de Vanoise maar bogen op een gegeven moment af naar het dal om twee interessante bezienswaardigheden te bezoeken - de monoliet van Sardiènes en de fortificaties van Aussois - en een snellere weg te nemen naar de grensstad Modane, waarmee we het tweede boekje van de GR5 door de Alpen afsloten. 

Voor we Modane binnenwandelden, kwamen we nog door het skidorp La Norma, waar we spontaan uitgenodigd werden door een Nederlandse vrouw om haar vakantiehuisje te bekijken. Misschien een leuke plek voor een korte skivakantie in de nabije toekomst? We noteerden haar nummer en kwamen even later vroeg in de middag aan op de leuke kleine camping van Modane. Ook weer een plek waar we tijdens het eten in de gemeenschappelijke ruimte spraken met andere GR5-wandelaars. Via een donkere tunnel onder het spoor liepen we de volgende ochtend naar de bakker tegenover het station om na een koffie met croissantjes de weg omhoog weer te kiezen de berg op. Die nacht slapen we bij een hooggelegen refuge waar we nog wat hoger bij een bergmeertje en een verdwaald stuk sneeuw onze tent opzetten. ‘s Avonds zaten we aan tafel bij Vlaams gezin en konden we voor de verandering eens in het Nederlands vertellen over onze lange wandeling. Alom bewondering, zoals we steeds krijgen als we erover vertellen. De volgende dag liepen we eerst nog door een stuk door een prachtige groene vallei met struikjes met roze bloemen, maar verder naar beneden naar de Vallee de la Claree begint het landschap droog en ruig te worden. Alleen dennenbomen en gele droge aarde, zandgrond. Het lijkt echt alsof we in een ander deel van de Alpen zijn gekomen, zuidelijker, warmer en droger. Gevoel Sierra Nevada, zeg maar. In de Vallee de la Claree ligt het wat vreemde vakantieplaatsje Roubion, waar we op een drukke camping terechtkomen, vanwege een kunstfestival dat de komende dagen plaatsvindt (‘Terre Sauvage’). Ook opvallend: ineens zijn er enorme hoeveelheden muggen en vliegen. Dat zal ook wel komen door de zuidelijke sferen waar we in terecht zijn gekomen. 

De volgende dag wandelen we naar Briançon en komen meerdere keren een Duits stel met dochter tegen, die ons op de camping van Roubion al opvielen doordat ze in dezelfde tent slapen als de onze. Alleen dan met zijn drieën. We zouden ze de dagen erna nog vaak tegenkomen. Met zijn drieën in ganzenpas en bijna dezelfde blauwe outfit over de smalle paadjes door de bergen. Aangezien ze ook een rustdag hebben in Briançon, blijven we hetzelfde ritme houden. Terwijl zij wild kampeerden bij meertjes in de bergen, stonden wij op de campings van Brunissard en Ceillac. Maar de dag erna bivakkeerden we gebroederlijk met onze zelfde tenten achter een winkel annex bar in het gehucht Fouilouse. De bar/winkel werd gerund door een homostel op leeftijd. Ze houden erg van een recent nummer van Miley Cyrus, het staat op repeat. Het was een lange warme dag van Ceillac naar Fouilouse dus we zijn blij dat we de dag erna na een dubbele col van boven de 2500 meter al aan het begin van de middag in Larche zijn. En in Larche eindigt het derde en begint het vierde boekje van de GR5 door de Franse Alpen, ‘De Mercantour’. En die brengt ons onherroepelijk naar einddoel Nice.