Door de Bourgondische poort de Jura in

Kent u de Doubs? Het klinkt als een gek dansje uit een musicallied van Annie M.G. Schmidt, maar het is een Franse rivier die ontspringt in het dorp Mouthe in de Jura en van daaruit een stuk langs de Frans-Zwitserse grens loopt richting de Rijn. De afgelopen week liepen we in het stroomgebied van de Doubs en twee dagen daarvan wandelden we zelfs vlak langs haar oevers. Een kronkelend pad vol keien en boomwortels dat door de hoge vochtigheidsgraad flink bemost is. De bomen die langs de oever staan, zijn begroeid met mos, dat soms ook in draden naar beneden hangt waardoor je je bijna in een onderwaterwereld lijkt te bevinden. Een sprookjesachtige ervaring. Maar ook weer heel wat anders dan de vorige dagen, zo wandelend de rivier volgen, af en toe er wat vanaf, omhoog de heuvel op en dan weer terug tot vlakbij het water. Het gaf weer mooie uitzichten over de meanderende rivier. We volgden de Doubs vanaf het dorpje Goumois waar we op de kleine camping stonden en ‘s avonds in restaurant Du Pont aan de rivier aten. Als je die ‘pont’ (brug) overstak, was je in Zwitserland. Sinds we in de Jura zijn, het tweede gebergte dat de GR 5 aandoet, lopen we steeds dichtbij de grens van Zwitserland, en gaan die ook af en toe over.

Vanaf Goumois langs de rivier was het ongeveer 40 kilometer naar Les Brenets, het volgende dorp, dus die avond moesten we een alternatieve slaapplek vinden. Nu hadden we in een blog over een vissershut op dat traject gelezen en op onze routekaarten stond dat 3 km daar weer voor een natuurlijke bron is om extra drinkwater in te slaan. We gokten dus op deze ‘Abri des Pêcheurs’ voor de nacht, in de hoop dat we de eerste waren, want dat is de wet van de abri’s: wie het eerst komt… We schrokken dus even van de zes mensen in de hut toen we er rond 15.30 aankwamen, maar al snel bleek dat deze drie Franse stellen van middelbare en oudere leeftijd er alleen aan het eten waren. En dus mochten we meteen aanschuiven, kregen we een plaatselijke Pastis ingeschonken en allerlei kazen en zoutjes toegeschoven. Werd het ook nog gezellig in de vissershut. Het was overigens best een grote hut, er was elektriciteit en kookgerei en de achterwand was geïsoleerd. Verder was hij omgeven door brandnetels en er stond een picknickbank op een klein heuveltje in de buurt. Je kon de rivier wel bereiken maar dan moest je wel een lange broek aantrekken om door de brandnetels, distels en berenklauwen te geraken. Toen de drie stellen weg waren, hadden we de hut voor ons zelf en haalde Peter Gijs nog wat extra water uit de rivier, kookte dat lang door en maakte daar onze avondmaaltijd mee. Rond half negen maakten we onze bedjes op en bereidden ons voor op een rustige nacht. Totdat we stemmen hoorden. Aan de overkant van de rivier. We haalden opgelucht adem. Maar even later hoorden we toch echt dat die stemmen bezig waren de rivier over te steken. En nog wat later ging de deur open. Ik zal u niet te veel in spanning laten: uiteindelijk deelden we die nacht de hut met vier studenten uit Parijs die gelukkig vrij rustig waren. En de volgende dag namen we hartelijk afscheid en liepen verder langs de Doubs naar het Zwitserse dorp Les Brenets, waar we een nacht op de mooi gelegen camping stonden met uitzicht op de heuvels en het meer. 

Het traject langs de Doubs was niet de eerste kennismaking met de Jura. Die verliep iets stroever. Na twee dagen rust in de stad Belfort - we bezochten de tweede dag de prachtige Notre Dame du Haut van Le Corbusier in Ronchamp - liepen we twee dagen door de zogenaamde Bourgondische Poort, de laagvlakte tussen de Vogezen en de Jura. Dat liep lekker door, want geen klimmen en dalen. Misschien een beetje saai maar voor de afwisseling en de benen best fijn. We stonden twee nachten op de kleine camping van Mandeure, waar we ook nog een openingsfeestje meemaakten. En de lente is sinds een paar dagen ook echt doorgebroken dus de zon scheen volop. Vanaf Mandeure gaat de route weer stijgen en loop je de Jura in. En met het nu warme weer en de wat steilere hellingen van de Jura, was dat toch weer even afzien: de heuvel op in de brandende zon vreet extra energie. Tel daarbij de wet van de hellende paden op: als je denkt dat de helling afvlakt, gaat hij om de bocht juist opnieuw omhoog, alleen om jou te tergen. Redelijk uitgeput kwamen we aan in Saint-Hippolyte, dat dan wel weer erg mooi tussen de heuvels aan een rivier ligt en met een authentiek breed dorpsplein met cafés en oude huizen in bruingeel steen een filmische allure heeft. We dronken er een biertje of twee en ‘s avonds aten we een zelf gekookte maaltijd op de kleine maar drukke terrascamping, waar wandelaars, camperaars en gezinnen zich hadden verzameld. 

En nu zijn we na acht wandeldagen weer aan twee rustdagen in de wat grotere stad Pontarlier begonnen. Vanuit Les Brennets liepen we door beboste heuvels en weilanden vol rinkelende koebellen naar een herberg bij een manege waar de kordate eigenares ons wees waar onze wandelstokken en rugzakken moesten staan. Als we spullen mee naar de slaapkamer wilden nemen, dan moesten we die in een plastic mandje doen. ‘s Avonds serveerde ze een oerdegelijke maar heerlijke maaltijd waar we heerlijk op sliepen. De volgende dag zouden we bijna de 1100 kilometer aantikken. En zijn we precies twee maanden op pad.