Skipistes, onweersbuien en een spoorlus

En daar lag het dan: het Meer van Genève, met erachter duidelijk zichtbaar de eerste hoge toppen van de Alpen. Toen we vanuit het hooggelegen Zwitserse plaatsje Saint-Cergue naar beneden liepen, kregen we voor het eerst goed zicht op het grote meer dat op de grens van Zwitserland en Frankrijk ligt, en dat ook de grens vormt tussen twee gebergtes: de Jura en de Alpen. Om verder te gaan naar het volgende gedeelte van de GR5, moeten we het meer van Genève oversteken en daarmee is het weer een van die bijzondere mijlpalen op deze langeafstandswandeling. De laatste etappe tot het meer loopt van het grensdorp La Cure naar de stad Nyon, waar we op vrijdag 9 juni rond een uur of drie aankwamen en bij een klein tentje met terras direct aan het meer een biertje op die mijlpaal dronken. Wanneer we naar rechts over het meer keken, zagen we de beroemde grote fontein bij de stad Genève als een stilliggende zeilboot schitteren in de zon. De twaalfhonderd kilometer zijn overschreden en het volgende gebergte wacht op ons: de Franse Alpen, het ‘echte’ werk. Maar voordat we daaraan beginnen, eerst een paar dagen rust. We besloten een camping op te zoeken aan de Zwitserse kant van het meer, in de gezellige plaats Morges en van daaruit steken we dan met een authentieke schoepenradboot het meer over, via het Franse toeristische plaatsje Yvoire naar Thonon-les-Bains. 

Maar voordat we het Meer van Genève bereikten, moesten we natuurlijk nog een stuk de Jura door. Een gebergte dat misschien niet meteen hoger is dan de Vogezen, maar toch een andere sfeer ademt, met meer van elkaar afgesloten dalen en dus eigen gemeenschappen. In de middelgrote stad Pontarlier hadden we twee prettige rustdagen gehad. De gemeentelijke camping werd gerund door een sympathieke, kordate dame en had alles wat je als tentkampeerder en wandelaar behoeft. We spraken er met wandelaars en fietsers van alle leeftijden. In Pontarlier zelf kochten we een nieuw gasflesje, lunchten bij een leuke crêperie, struinden door twee boekwinkels en gingen naar een barbier om onze tweemaandenbaard eraf te laten scheren. Met een frisse toet togen we weer op wandelpad en dat bracht ons via oude kastelen op heuveltoppen naar plaatsjes waar het ‘s winters leuk wintersporten is. Vanuit Hopitaux-Neuf bijvoorbeeld gaan verschillende stoeltjesliften omhoog en het pad naar boven liep dus over weides waar een paar maanden eerder nog werd geskied. Het uitzicht was weer adembenemend en vanaf de top bleven we daarna op de bergkam lopen waar ook de nodige kuddes koeien vrolijk hun bellen lieten rinkelen. Wat minder vrolijk waren de zwermen strontvliegen die brommend opvlogen als je langs een verse koeienvlaai liep. Ook zichtbaar vanaf die bergkam, was het weer dat op ons afkwam: donkere wolken die zich dichter samenpakten. Hopelijk zouden we het droog houden; we moesten nog 11 kilometer tot het volgende dorp Mouthe. En regen zou op zich niet zo erg zijn, er dreigde ook onweer, en dat is in de bergen niet zo fijn. Zo’n 5 kilometer voor Mouthe barstte het los. Het regende steeds harder en de flits en de donder volgden elkaar steeds sneller op. Gelukkig kwamen we een plek tegen waar we konden schuilen: een  oude koeienstal. Leeg was hij niet, maar de tien-vijftien koeien die er stonden, lieten ons rustig toe en zo hebben we een uur met hen doorgebracht, tot de ergste buien over waren. Dat ze erg waren, bleek wel uit de hagel, die we op verschillende plekken zagen liggen, toen we weer op pad waren. Veilig bereikten we de kleine camping bij Mouthe, genoemd naar de bron van de rivier de Doubs, die hier uit een rots ontspringt. Mooi om na die eerdere dagen langs de rivier, nu ook haar oorsprong te zien. 

De dagen erna verliepen qua weer vaak vergelijkbaar: in de ochtend zonnig en blauw en in de middag bewolkt met hier en daar een spat en een klap. Maar schuilen hoefden we niet meer en in het dorp Foncine-le-Haut vierden we op 5 juni onze trouwdag in de zon op een kleine, lege gemeentecamping en een etentje op het terras van een fijn restaurant. De volgende dag trakteerden we onszelf ook nog op een korte etappe en een kamer in een goed gevulde herberg met halfpension in het dorp Chapelle des Bois. De wandelclub voor senioren was ook van de partij dus we aten ‘s avonds en ‘s ochtends met de hele bups. Uit het raam van de herberg zagen we de rotswand waar we de dag erna bovenop over het dal van Chapelle des Bois uitkeken, een bijzondere gewaarwording. De GR5 verliep vanaf daar redelijk vlak maar wel steeds om en nabij de 1.000 meter hoog via Bellefontaine over kleurig bloeiende velden naar Morez, een dorp dat met veel hoogteverschillen ingeklemd ligt tussen twee bergen en een aparte treinverbinding heeft met het hoger gelegen dorp Morbier. Door die hoogteverschillen loopt het spoor via een indrukwekkend viaduct en een lus in een tunnel naar boven. Morbier heeft een camping, dus liepen we omhoog, om de volgende ochtend via die spoorlus met de trein weer naar Morez te gaan. Op de camping kwamen we Cheyenne uit Utrecht tegen, die vertelde over haar studie en heel ambitieus met kunstmatige intelligentie herbebossing wil gaan stimuleren. Ze loopt ook stukken van de GR5 en we hadden haar al eerder op de camping van Saint-Hippolyte gespot. 

Vanaf Morez begon de laatste etappe in de Jura voor ons. ‘s Ochtends snel naar 1.300 meter en daarna het leuke wintersportachtige dorp Les Rousses, ‘s middags een regenbui die niet meer ophield en een verkeerde afslag waardoor we een beetje verdwaalden en veel later (en natter) in grensdorp La Cure aankwamen dan we hadden gehoopt. Maar, daar wachtte wel weer een leuk treinritje naar Saint-Cergue-Les Chesaux waar een campinkje is. De volgende ochtend namen we de trein terug naar La Cure om van daaruit naar het Meer van Genève te lopen. En nu, op 12 juni, zitten we inmiddels in Thonon-les-Bains waar we nog een rustdag hebben voor we de ‘Grand Traverse des Alpes’ gaan starten, de laatste 600 km naar Nice.