Rust in Yazd

(For English, scroll down)

Rond één uur doemde Dubai op aan de horizon. Met een flinke vaart deinden we over de kabbelende golven van de Perzische golf. Bij een jongen in witte jurk kwam de maaltijd eruit maar daar hadden wij gelukkig geen last van. Wij hadden Iran verlaten en zagen uit naar onze volgende bestemming. Het elfde land op rij inmiddels: de Verenigde Arabische Emiraten. En nu we aangekomen zijn bij Saskia en haar gezin, waar we de komende drie nachten mogen slapen (alweer een kennis van PG), kan ik al zeggen dat we in een heel andere wereld zijn gestapt. Van een oude cultuur naar een splinternieuwe, zullen we maar zeggen. Volledig ingericht op de auto. Met een skyline waar je u tegen zegt en winkelcentra op elke straathoek. Met de metro hoog boven de grond zoefden we van de haven bij het oude centrum (Bur Dubai) naar de andere kant van de stad en kregen al een goed beeld van deze nieuwe stad; passeerden landmarks als de Burj Khalifa en de Burj Al Arab. Dat was weer even wat anders dan de zandkleurige laagbouw met af en toe een minaret en een windtoren van de woestijnstad Yazd.

Want daar waren we de afgelopen week vier dagen. In Yazd en omgeving is genoeg te zien maar het is vooral ook een prettige, relaxte stad om even pas op de plaats te maken na alle indrukken van de afgelopen weken. We hadden een fijn, traditioneel hotel met kamers rond een groene binnenplaats vol planten en af en toe een vogel en zaten daar de ochtenden lekker rustig te ontbijten. 's Middags liepen we dan de oude stad in, bezochten de mooie vrijdagmoskee, aten een pizza op een dakterras of deden een tourtje. Naar de Zoroastrische vuurtempel bijvoorbeeld, en de Zoroastrische Stiltetorens net buiten de stad, waar volgens gebruik van die eerste religie in het oude Perzië de overleden lichamen naartoe werden gebracht. We hadden gezelschap van de Taiwanese Catherine en maakten bovenop een van de torens foto's met twee Afghaanse jongens die werken in Yazd. En het uitzicht over de stad en de omliggende bergen was schitterend bij de ondergaande zon. De volgende dag lieten we ons ook nog naar het dorpje Fahraj rijden, waar de oudste moskee van de wereld staat. Onze chauffeur was een leraar geschiedenis van wie we weer veel opstaken. Waarom een minaret zo heet, bijvoorbeeld en waarom er in Iran alleen maar witte en grijze auto's rond rijden.

De weg naar Yazd toe was minder relaxed. We waren 's ochtends uit het hotel in Kerman vertrokken naar de bus terminal en kochten een ticket voor een bus die om 13.00 ging vertrekken. Dat betekende dat we nog even moesten wachten maar dat we volgens schema wel nog redelijk op tijd, rond half zes, op de bus terminal van Yazd zouden arriveren. Dachten we toen nog. Toen we eenmaal in de bus zaten, duurde het nog een half uur voor het olijke drietal dat onze bus bemande, klaar was voor vertrek en toen we eenmaal een half uur onderweg waren, moest er rechtsomkeerd worden gemaakt omdat ze de politiecontrole waren vergeten. De sfeer werd helemaal fijn toen ze ons nog op de eerste rij wilden dirigeren maar daarna ging het gelukkig  redelijk gestaag richting Yazd. Tot we bij Yazd waren. Want toen bleek dat we helemaal niet gingen stoppen bij de bus terminal van Yazd maar dat ze ons ergens verderop bij een rotonde gewoon eruit gingen zetten. Het was inmiddels 19.00 en donker. Volgde opnieuw een vervelende sfeer en een moeizaam gesprek want wij spreken geen Farsi en zij geen Engels.

Uiteindelijk waren ze toch nog bereid om ons te helpen een auto aan te houden op dat onhandige  punt en betaalden ze de bestuurder; blij dat ze van ons af waren. Later dan gepland arriveerden we in Yazd. Gelukkig verliep de busreis van Yazd naar het zuiden beter. We hadden besloten nog een nachtje langer in Yazd te blijven in het beroemde Silk Road Hotel en namen de dag erna de nachtbus naar Bandar Abbas. Geen VIP-bus met brede stoelen dus echt goed slapen was er niet bij. Maar misschien was dat wel goed want dat zorgde ervoor dat we de volgende avond als een blok in slaap vielen in het toch behoorlijk afgesleten basic hotel in Bandar-e Lengeh, waar de boot naar Dubai vertrekt.

English translation

Resting in Yazd
 
Around one o'clock Dubai loomed on the horizon. At quite a speed we rocked over the rippling waves of the Persian Gulf, causing a boy in white dress getting rid of his meal in an unconventional way, but fortunately we were not affected. We had left Iran and were looking forward to our next destination. The eleventh country in a row now, the United Arab Emirates. And now we have arrived at the place of Saskia and her family, again a friend of PG where we can sleep for the next three nights, I can already say that we have stepped into a different world. From an ancient culture to a brand, so to speak. Fully tailored to the car. With an impressive skyline and malls at every corner. By underground high above the ground we whizzed from the port to the city center (Bur Dubai) and on to the other side of town and got a clear idea of ​​the new city; passed landmarks like the Burj Khalifa and Burj Al Arab. That was a bit different than the sand-colored low-rise buildings with occasional minaret and a wind tower in the desert city of Yazd.
 
There we were last week for four days. Yazd and its surroundings has plenty to see but it is above all a pleasant, relaxed city to just spend time after all the impressions of the past weeks. We had a nice, traditional hotel with rooms set around a leafy courtyard full of plants and the occasional bird where we'd sit for breakfast in the mornings, nice and quiet. In the afternoon we walked the old town, visited the beautiful Friday Mosque, ate a pizza on a rooftop or did a small tour. To the Zoroastrian fire temple for example, and the Zoroastrian Towers of Silence just outside the city, where the deceased were brought in accordance with uses of the first religion in ancient Persia. We had company of Catherine from Taiwan and atop one of the towers we took pictures with two Afghan men working in Yazd. And the view over the city and surrounding mountains was magnificent in the setting sun. The next day we visited the nearby village of Fahraj, where the oldest mosque in the world is. Our driver was a history teacher from whom we learned much. Why a minaret is called a minaret, for example, and why you only see white and gray cars driving around in Iran.

The road to Yazd was far less relaxed. We left the hotel in Kerman to the bus terminal in the morning and bought a ticket for a bus to Yazd to leave around 1 PM. That meant we had to wait but it would arrive reasonably on time, around half past six, at the bus terminal of Yazd. We thought. When we were on the bus, it took half an hour for the roguish trio that manned our bus, was ready to go and once we were on the road for half an hour, there had to return because they had forgotten the police control. The atmosphere got a little confusing when they wanted to direct us to the front row, but after that it went reasonably smooth and steadily we moved towards Yazd. Until we got in Yazd. Where it turned out that we were not going to stop at the bus terminal of Yazd but instead somewhere far out of town at a roundabout. It was now 19:00, dark, windy, snowy and cold. Resulting in some heated and diffucult discussion, because we do not speak Farsi and the trio didn't speak English.
 
Eventually, they were willing to help us get a taxi at that awkward point and they paid the driver; glad they got rid of us. Later than planned we arrived in Yazd. Fortunately, the bus trip from Yazd further south went better. We decided to stay one night longer in Yazd' famous Silk Road Hotel and took the night bus to Bandar Abbas the day after. No VIP bus with comfortable, business class type seats, so a real good sleep was not possible. But maybe that was good as it made us sleep like babies the next evening in the quite worn and very basic hotel in Bandar-e Lengeh, where the boat leaves for Dubai.