Sloppenwijken en wolkenkrabbers

(For English, scroll down)

Er was eens een groep Britse officieren die in 1819 ergens in het midden van India op jacht was naar een tijger. Die tijger hebben ze niet geschoten maar ze deden wel een andere vondst: onder dicht gebladerte bleken, uitgehakt in grotten, ware boeddhistische tempels verscholen te zijn. De oudste stammen uit de tweede eeuw voor Christus en zijn al die tijd niet gevonden. Inmiddels staan ze op de Werelderfgoedlijst van UNESCO en bijna tweehonderd jaar na hun vondst, bezochten wij ze. Ze liggen bij het kleine plaatsje Ajanta en we kwamen er vanuit de provinciestad Aurangabad, zo'n 120 km bij Ajanta vandaan, waar ons hotel staat. De grotten liggen in een hoefijzervormig gebergte met aan de voet een rivier die nu droog ligt. Er zijn 26 grotten en ze bestaan uit ruimtes met gebeeldhouwde pilaren, plafond- en muurschilderingen en achterin een groot beeld van de Boeddha. Bij grot nummer 22 begint enige grotmoeheid op te treden maar schitterend zijn ze. En erg goed bewaard gebleven. 

Zoals je begrijpt, zijn we in India aangekomen. Aurangabad en de grotten van Ajanta zijn onze tweede stop in dit enorme land. En zijn grootste stad was de eerste: miljoenenstad Mumbai. Alleen al een taxirit van het vliegveld naar het hotel geeft een uitstekend beeld van de enorme omvang van deze stad. En van de drukte, de hoeveelheid mensen, de op elkaar gepropte huizen, de hoeveelheid auto's, brommers, tuktuks; de chaos kortom, de massaliteit. Mumbai begon ooit op een puntige landtong met aan beide zijden zee, en daar ligt het oude centrum met de Britse koloniale gebouwen nog steeds. De wijken Colaba, Fort en Churchgate. Daar zat ons hotel Travellers Inn en zo konden we al die mooie gebouwen mooi belopen: de Gateway to India, het Taj Mahal Hotel, de universiteit, de Art Decobioscopen en het grote museum met de lange naam waar we een paar uur in ronddwaalden. Een heel andere wijk bezochten we de tweede dag in Mumbai: Dharavi. Dharavi is de grootste sloppenwijk van Mumbai en de op twee na grootste van de wereld. Hij werd bekend door de film 'Slumdog Millionaire' uit 2008 en wij kregen een rondleiding van een jongen die er is opgegroeid. Dat was tamelijk indrukwekkend. Dharavi is een stad op zichzelf met een hele organisatie. Zo is de wijk verantwoordelijk voor de recycling van al het plastic dat wordt weggegooid in heel Mumbai. We zagen naaiateliers, papierverwerking, kappers, scholen, aardewerkfabriekjes en veel viezigheid en armoede natuurlijk. De wijk wordt langzamerhand door de gemeente vervangen door gratis flatgebouwen. Bijna jammer. 

De wijk Fort heeft overigens nog een iconisch gebouw: Chhatrapati Shivaji Terminus, centraal station Mumbai. In het holst van de ochtend van maandag 13 februari liepen we er gepakt en gezakt naartoe. Onze trein naar Aurangabad zou om 6.15 uur vertrekken. We hadden het ticket anderhalve week geleden online geboekt toen we in Yazd waren. De enige trein die we hadden kunnen boeken want de rest zat al helemaal vol. Wat wil je met 1 miljard mensen? We liepen het perron op om 5.30 en onze trein stond al klaar. Op elke wagon hing een lange gestencilde lijst geplakt met namen: de reserveringen. Daar moesten we dus ergens tussen staan.... Maar welke wagon van die enorme lap trein? Nummers leken niet helemaal te kloppen en we liepen alle lijsten maar langs. Toen ik de moed bijna op aan het geven was, vond Peter Gijs ons gelukkig. Nicolaas en Van Enk. Op een wagon met heel wat ruimere plekken dan we daarvoor zagen. Dat werd gelukkig een prettige treinreis. 

Ook prettig was de vlucht naar Mumbai vanaf het vliegveld van Dubai. Want daar hebben we ook nog twee dagen doorgebracht de afgelopen week. Een groter contrast met Dharavi is bijna niet mogelijk: wolkenkrabbers en shopping malls voor de rijken der aarde gebouwd met oliegeld. Na de gastvrijheid in Iran, genoten we in Dubai van de gastvrijheid van Saskia en Hugo, bij wie we drie dagen mochten eten, drinken en slapen. We maakten een boottocht, zaten op het strand van de Palm Jumeirah en stonden samen met Wil en Leo (vrienden van mijn ouders) met open mond voor de Burj Khalifa, het hoogste gebouw van de wereld. En de kitscherige dansende fonteinen maakten toch ook best indruk. Door de lange metroritten die we maakten, weet ik inmiddels hoe 'de volgende halte' in het Arabisch klinkt: 'El mahappa coördinia'. Ik ben benieuwd wat volgende week de volgende is. 

English translation 

Slums and skyscrapers 

Back in 1819 a group of British officers was out hunting for tigers somewhere in the middle of India. They did not shoot a tiger but did quite a discovery: under dense foliage, carved as caves out of the rocks, Buddhist temples were hidden. The oldest date from the second century BC and were not found since. By now they are on the UNESCO World Heritage List and almost two hundred years after their (re)discovery, we visited them. They are located in the small town of Ajanta, about 120 km from Aurangabad, where our hotel is. The caves are hewn in the walls of a horseshoe-shaped canyon, with a (now dry) river at the bottom. There are 26 caves and they consist of rooms with carved pillars, ceiling murals and at the rear a large statue of the Buddha. Once you get to cave number 22 some cave 'fatigue' starts setting in, but they are gorgeous. And very well preserved. 

As you understand, we have arrived in India. Aurangabad and the Ajanta caves are our second stop in this huge country. And its largest city was the first: the metropolis of Mumbai. Travelling from the airport to the hotel gives an excellent picture of the enormity and massiveness of this city. And the bustle, the amount of people, the houses packed together, the number of cars, motorcycles, tuk-tuks. Mumbai once started on a peninsula with sea on both sides, and there the districts of Colaba, Fort and Churchgate are home to many British colonial buildings. Just like our hotel Travellers Inn, so we could see all those beautiful buildings while walking around: the Gateway to India, the Taj Mahal hotel, the university, the Art Deco cinemas and the large museum with the long name we wandered in for a few hours. A very different neighborhood we visited the second day in Mumbai: Dharavi. Dharavi, the largest slum in Mumbai and one of the largest in the world. It became famous in the movie "Slumdog Millionaire" in 2008 and we joined a tour guided by a young man who grew up in the slum. That was pretty impressive. Dharavi is a city in itself with an entire organization behind it. As such, the district is responsible for the recycling of all plastic that is thrown away and collected around Mumbai. We saw textile sweatshops, paper handling, hairdressers, schools and pottery factories, as well as much filth and poverty, of course. The housing in the district is gradually being replaced by free condominiums. You'd say that is almost a pity. 

The Fort district has another iconic building: Chhatrapati Shivaji Terminus, Mumbai Central station. We walked there in the very early hours of Monday, February 13. Our train to Aurangabad would leave at 6.15 am. We had booked the ticket online ten days ago when we were in Yazd. The only train that we could book because the rest was already completely full. Not surprising with 1 billion people, is it? We walked onto the platform at 5.30 and our train was ready. On each wagon a long list of names was pasted: the reservations. Our names had to be there somewhere.... But where at that huge stretch of train? We checked list after list, and when I started to loose faith Peter Gijs finally found us. Nicolaas and Van Enk, on a bit more spacious wagon than the ones we saw before. It turned out to be a pleasant train journey. 

Pleasant was also the flight to Mumbai from Dubai, where we also have spent some days last week. A greater contrast with Dharavi is almost impossible: skyscrapers and shopping malls for the rich built with oil money. After the hospitality in Iran, we enjoyed Saskia and Hugo's hospitality in Dubai, where we could eat, drink and sleep for three days. We took a boat trip, sat on the beach of the Palm Jumeirah and together with Wil and Leo (friends of my parents) admired with open mouth the Burj Khalifa, the tallest building in the world. And the kitschy dancing fountains at its base also made quite an impression. Due to the long metro rides that we made, I now know how 'next stop' sounds in Arabic: "El mahappa co-ordinia". I wonder what will be the next one next week.