De processie van Echternach

In Luxemburg volgen we een gele stip. Waar in andere landen het bekende rood-witte teken de weg wijst, wijkt Luxemburg dus af. In Luxemburg reis je ook gratis met de bus en spreken ze drie talen: Frans, Duits en Luxemburgs, dat eerst als Duits dialect werd beschouwd maar inmiddels officieel als aparte taal erkend is. Ook Nederlands is hier redelijk in gebruik. Toen ik mijn Nederlandse ID-kaart liet zien op de camping van Beaufort, begon de dame van de receptie spontaan Nederlands te spreken. Nog een opvallend kenmerk van Luxemburg: het barst er van de campings, en zeker langs de Duitse grens, waarlangs de GR5 loopt. We hoeven dus nooit lang te zoeken naar een slaapplaats. En die campings hebben eigenlijk altijd ook wel wat alternatieven voor als het te koud of te nat is voor een klein tentje: een trekkershut, een houten tipi, een Finse kota of een pod. Dat laatste is een soort halve ovalen buis waar een tweepersoonsbed, een zitje en een verwarming in staat. De eerste hadden we in Untereisenbach en hij had een heuse naam, ‘Villa Maja’. We waren die dag de grens met Luxemburg overgegaan vanuit grensdorp Ouren en liepen de hele dag langs de kronkelende rivier de Our. De bomen beginnen uit te komen, de vogels fluiten dat het een lieve lust is en de Luxemburgse biertjes voor onze Villa Maja smaakten die middag goed.

Maar voor we Luxemburg binnenliepen hadden we ook nog twee etappes in België te bedwingen: van Viersalm naar Braunlauf en van Braunlauf naar Ouren. De weg naar Braunlauf was 15 km lang en voerde ons door glooiende heuvels, dennenbossen en langs boerderijen. Helaas begon mijn scheenbeen weer op te spelen en het was dan ook een verademing om die middag in een luxe B&B aan te komen met een ruime kamer, een grote woonkamer en een aardige, behulpzame eigenares. We hebben gerelaxt, gedoucht, gekletst met de andere gasten en de eigenares kookte die avond niet alleen een heerlijk bord spaghetti bolognese maar gaf mij ook paardenzalf voor de vermoeide spieren. Echt opgeknapt startten we de volgende dag met de laatste etappe in België en die verliep gelukkig zonder kleerscheuren. We lunchten in het pittoreske Burg-Reiland, beklommen enkele steile heuvels en vergaapten ons aan de enorme dennenbomen die schuin tegen de heuvels groeiden met felgroen mos ertussen. Dichtbij Ouren begon het landschap al wat te veranderen: de heuvels vertoonden rotsachtige formaties waar volgens legendes ridders roemloos vanaf waren gestort. De camping in Ouren heeft Nederlandse eigenaars en we huurden er voor twee dagen een trekkershut: na zeven dagen lopen, was het weer tijd voor een rustdag. En op die rustdag regende het ook nog eens dus dat kwam wel goed uit. Aan het eind van de middag togen we naar het campingrestaurant - ook gerund door Nederlanders - en aten we een lekkere groentequiche. 

Vol goede moed gingen we de volgende dag weer op pad en wandelden in rustig tempo naar Untereisenbach. Na de nacht in Villa Maja was een tamelijk pittige etappe aan de beurt, veel steile heuvels met paadjes die kris kras omhoog of omlaag liepen en kronkelende bospaadjes over de top. Dat vergde heel wat van onze voeten en benen en ons uithoudingsvermogen. Maar de moeite werd beloond met prachtige uitzichten en uiteindelijk een mooie afdaling naar het stadje Vianden met zicht op het kasteel. In Vianden hadden we een nacht in een jeugdherberg geboekt, die tegenover dat kasteel ligt. De Duitse jonge vrouw die de jeugdherberg die dag in haar eentje runde, raakte een beetje van slag van onze extra vragen. Misschien toch een privékamer? En kunnen we hier ook eten? Na veel gemits en gemaar kon het dan toch en kreeg ik ook nog een icepack voor mijn been want tja, mijn linkerscheenbeen was toch weer pijn gaan doen die dag. ‘Je kunt morgen ook makkelijk met de bus gaan’, zei ze nog, ‘dat is ook nog gratis’. Na een goede nachtrust besloot ik toch te lopen. De route van Vianden naar de camping bij Diekirch in de buurt zou makkelijk zijn in vergelijking met de vorige, maar toch: de hele tocht last van mijn scheenbeen. En zo nam ik toen we de volgende dag de tent uit kropen, het advies om de bus te nemen toch ter harte: de twee etappes daarna nam ik de bus en in Echternach ben ik op de camping gebleven. Terwijl Peter Gijs door het indrukwekkende Müllerthal liep met zijn rotsformaties, zat ik met mijn been omhoog te lezen voor het houten huisje. 

De dag erna heb ik mijn rugzak bij het toeristenbureau gedumpt en ben de imposante Sint-Willibrordusbasiliek van Echternach gaan bekijken. De naamgever van deze basiliek is de heilige Willibrord, de Engelse achtste-eeuwse bisschop die de Friezen wilde kerstenen en via Utrecht in Echternach terechtkwam. Na zijn dood ontstond al vrij snel een speciale processie ter ere van hem die de beroemde ‘Processie van Echternach’ is gaan heten. En in de processie doen de mensen niet drie stappen vooruit en twee achteruit, zoals het gezegde beweert, maar dansen of springen ze beurtelings een stap naar rechts en een stap naar links. Het wordt ook wel een ‘springprocessie’ genoemd. Weer wat geleerd. Maar ondanks die betekenisverwarring voelde ik mij de afgelopen dagen dus wel een beetje onderdeel van een spreekwoordelijke processie van Echternach: PG ging drie stappen vooruit en ik bleef op mijn plaats.