Negen dagen op de GR5

De glooiende groene heuvels stralen ons tegemoet in de Ardennen. De uitzichten zijn adembenemend en de eerste dagen scheen de zon aan een strakblauwe hemel. Koud was het wel. IJskoud zelfs. Dat merkten we toen we bij Soumagne, na de tweede dag lopen, op een camping stonden. Die nacht bleken onze slaapzakken misschien toch niet helemaal de juiste bij temperaturen van rond de -5 graden en de volgende ochtend stond het ijs op de tent. Gelukkig was er op deze camping een gemeenschappelijke ruimte met een bar waar je fijn binnen kon zitten. De bar werd gerund door een kleine oude man met weinig tanden en een dikke buik. Hij sprak ook een beetje Nederlands en was zeer behulpzaam: ik kreeg een zak ijs om op mijn scheenbeen te leggen. Want ondanks het advies het de eerste dagen vooral rustig aan te doen, hadden we er de eerste twee dagen toch alweer 25 km per dag opzitten. En met een rugzak van om en nabij de 12 kilo op je rug en de heuvels in de Ardennen te overbruggen, moet je toch oppassen al te enthousiast op dezelfde manier als in ons vlakke Nederland door te stappen. En dat had ik dus toch gedaan. Resultaat: overbelasting van mijn linker scheenbeenspier. 

De derde dag hebben we dus meteen een rustdag ingevoerd: we bleven op de camping, luisterden naar meer sterke verhalen van de tandeloze dikbuikige bareigenaar, vergaapten ons aan zijn ietwat ordinaire Waalse clientèle en konden door het schitterende weer ook buiten zitten. Maar nog een nacht in de vrieskou in de tent: nee, dat zagen we niet zitten. Gelukkig was er een B&B om de hoek van de camping waar nog een kamer vrij was, dus rond 16.00u braken we onze tent af, pakten de rugzakken in en togen naar een iets comfortabeler oord. Bij het biologische ontbijt de volgende ochtend ontmoetten we de andere gasten. Ik vertelde van mijn scheenbeenblessure. ‘Dan loop je te snel!’, zei de assertieve Nederlandse vrouw meteen. Haar advies meteen ter harte nemend, liep ik een uurtje later heel langzaam, als een oude man, achter Peter Gijs aan. We hadden al bedacht nu echt rustig aan te doen en die dag maar 15 km te lopen. Voor vertrek hadden we nog een bed in een soort jeugdherberg kunnen boeken bij het dorpje Fraipont. En daar kwamen we na een prachtige wandeling met schitterend weer rond 15.00u aan. Zoals de vrouw aan de telefoon had gezegd, waren we alleen die nacht. En dat is in zo’n groot huis op zo’n afgelegen plek toch best een beetje eng. We zagen zo een scène uit een horrorfilm voor ons…

Maar we leefden nog de volgende dag en liepen met goede moed de volgende 13 km naar het dorpje La Reid. Opnieuw rustig aan dus. En opnieuw schitterende uitzichten over de groene heuvels maar dan nu wel met een grijze lucht en later ook regen. Zo kwamen we in La Reid aan, rond het middaguur, en aangezien we nog niet bij de B&B terecht konden, kropen we een café in voor een verwarmend kopje bloemkoolsoep en een croque monsieur. La Reid is een klein dorp met veelal huizen van grijsbruin natuursteen net als in veel andere kleine plaatsen waar we doorheen komen. La Reid ligt vlakbij de bekende thermenstad Spa, waar we de dag erna naartoe liepen. Gelukkig klaarde het die dag goed op want in Spa hadden we een camping gereserveerd. Toen we daar aankwamen, was er niemand. Er stonden verlaten stacaravans en de check in kon online. Maar in de loop van de middag en avond stroomde het toch vol met mensen en tenten. Nederlanders. Vooral een groep van ongeveer 25 wandelaars van verschillende leeftijden viel op. Een aantal van hen had ook de GR5 wel eens gelopen en de wandeltips waren niet van de lucht. We kookten ons eenpanspotje, deden een was en kropen vroeg in de tent. 

De twee nachten daarna sliepen we ook in de tent: op een kleine camping aan een riviertje in de wat grotere plaats Stavelot en bij een alternatief veganistisch stel dat hun tuin in Vielsalm had opengesteld voor kampeerders via de website Welcometomygarden.com. We konden onze tent opzetten achter hun veganistische cafeetje met terras waar we een heerlijke veganistische boekweitpannenkoek aten. En inmiddels waren we de honderd kilometer gepasseerd. Daar klonken we al op toen we een biertje dronken op een terras in Stavelot waar we nog een bekende Nederlander met zijn nieuwe vriend spotten. Op de volgende 100, ijs en weder dienende, en scheenbeenspieren…