Herstel in Noord-Frankrijk

In de Duitse stad Trier lopen groepjes middelbare scholieren rond uit allerlei Europese landen. Het is met zijn rijke historie en Romeinse reünies dan ook een gewilde plaats voor schoolreisjes. Ik liep er op donderdag 20 april met een heel andere reden rond. Ik was op zoek naar zogenaamde compressiekousen en nieuwe zooltjes, die volgens verschillende websites zouden kunnen helpen bij  scheenbeenklachten. Vier dagen had ik inmiddels niet gelopen en vandaag hadden we samen een rustdag op de camping van Grevenmacher. Trier ligt juist aan de andere kant van de grens dus ik stapte vol goede moed de bus uit en een hardloop- en wandelwinkel in. Gelukkig bleek ik op de juiste plek te zijn: ik werd erg goed geholpen door een jonge vrouw die precies wist waar ik het over had en mij de juiste compressiekousen en zooltjes verkocht. Dat zou in elk geval de komende dagen blijken. Vol goede moed nam ik de bus terug en in onze pod kookten we die avond weer een lekkere eenpansmaaltijd. We spraken af dat ik de volgende ochtend 10 kilometer mee zou lopen tot het plaatsje Ahn en daar de bus zou pakken naar Remich, waar ik op de camping zou wachten op Peter Gijs, die dat tweede stuk natuurlijk wel ging lopen. Zo gezegd zo gedaan, rustig aan en zonder pijn bereikte ik het dorpje Ahn. Ik regelde een plek op de mooie Duitse camping vol bloeiende fruitbomen aan de andere kant van de Moezel en reserveerde vast een tafel in het restaurant waar we die avond met dank aan mijn moeder dineerden met lekkere witte moezelwijn. En naast ons stond Jack met zijn tent en zijn fiets: hij was vanuit Engeland op weg naar Australië. Ook een uitdaging. 

De volgende dag liep ik weer volledig mee, al liepen we nu samen een korter stuk: 12 kilometer naar het dorp Remerschen waar we een jeugdherberg hadden geboekt. De wandelingen door dit deel van Luxemburg zijn een beetje eentonig: asfaltweggetjes door over de heuvels uitwaaierende wijngaarden. Wel bijzonder zijn de stenen trappen die van bovenop de heuvel dwars door zo’n wijngaard steken. Zo’n trap liep ook naar Remerschen en toen we bij de jeugdherberg aankwamen om 15.00u werden juist de rolluiken naar beneden gedaan. ‘Om 17.00u gaat de receptie weer open’. Waarop ik nog probeerde ‘ik heb bedden gereserveerd’. Maar we werden resoluut terug gewezen: 17.00u! Eerst geïrriteerd door de bureaucratie liepen we naar buiten om al snel te merken dat ze ons een dienst hadden bewezen: tegenover de jeugdherberg stond een bijzonder vormgegeven museum ter ere van een architect die hier geboren is en daarnaast vonden we een wijnhuis waar we weer een lekker moezelwijntje met een kaasplateau savoureerden. Werd het toch nog een leuke middag! En ondanks de valse start was het in de jeugdherberg waar we ook aten die avond natuurlijk ook fijn. In een lekker bed slapen voor we de volgende nacht weer in de tent gingen. Want voor de eerste nacht in Frankrijk hadden we een camping bedacht: in het plaatsje Sierck-les-Bains. 

Op zondag 23 april een volgende mijlpaal: we liepen vanuit het Luxemburgse Schengen - waar we de Europese monumenten bewonderden - via een stukje Duitsland, Frankrijk in. En om dat maar even overduidelijk te maken, stond vlak voor het eerste Franse dorp Apache een kleine Eiffeltoren in de berm waar een Italiaans gezin een foto van ons nam; de puberzoon dan. Een korte wandeling langs de Moezel bracht ons in Sierck-les-Bains waar we opnieuw een dichte receptie vonden. We wachtten buiten de hekken op propriétaire Laura, die bij aankomst geen heks bleek, zoals in een van de recensies op Google Maps stond. Die avond en nacht regende het. De volgende ochtend hebben we de tent dus nat ingepakt maar we hadden een hotel geboekt in het volgende dorp dus dat ging goed komen. Ondertussen maakte ik mij wel weer wat zorgen om mijn linkerscheenbeenspieren. De afgelopen korte etappes was het goed gegaan maar hoe zouden ze het houden op het komende lange stuk naar Kédange-sur-Canner? Dit voelde als een vuurdoop. Om een lang verhaal kort te maken: juichend kwam ik aan in het motelachtige complex met restaurant. Ik had de hele 23 kilometer geen pijn gehad, alleen aan het eind een beetje. En dat herstel zette de dagen erna door. Van Kédange naar Vigy kon ik voor het eerst weer een beetje onbevangen wandelen en zo bereikten we op woensdag 26 april de grote Franse stad Metz. Én hadden we zo goed als 400 kilometer in de benen. Maar belangrijker was natuurlijk dat ik er weer vertrouwen in had. Ik had zes dagen zonder pijn gelopen en de rustdag in Metz dus dubbel en dwars verdiend.