Priscilla en de twaalf apostelen

Een kleine familiereünie in Melbourne: Gijs, de neef van Peter Gijs woont daar in een buitenwijk met zijn vrouw Yoshi en haar ouders. We hebben twee nachten bij hen mogen slapen en kregen donderdagavond een heerlijke Sri Lankaanse maaltijd voorgeschoteld. Op vrijdag namen Yoshi en Gijs ons mee naar Melbourne en hebben we met zijn zessen lopend het indrukwekkende centrum doorkruist. Dwars door het centrum stroomt de rivier de Yarra, waarlangs het prettig kuieren is over een brede wandelboulevard. Door het gridpatroon van brede lanen lopen smalle steegjes, de 'lanes', en ouderwetse passages die de stad een gezellige Europese charme geven. Ergens in het midden staat de statige State Library van Victoria met een prachtige antieke leeszaal onder een hoge koepel. We bekeken een aantal exposities en gluurden of iedereen wel echt aan het studeren was. Toen het donker werd, zoefden we met grote snelheid in een lift naar het skydeck op de 88e verdieping van de Eurekatoren van waaraf we een spectaculair uitzicht over Melbourne-bij-nacht hadden. De dag was compleet met een avondmaal met schnitzels in Munich, een Beiers aandoend restaurant aan de Yarra met Skihutallures. Toch nog een beetje wintersport.

De weg naar Melbourne voerde ons vanaf Broken Hill via Mildura en Warrnambool naar de beroemde 'Great Ocean Road', de zuidelijke kustweg tussen Warrnambool en Melbourne. De kust langs de Great Ocean Road is grillig en vol hoge kliffen en rotsformaties die half de zee in steken en tot de verbeelding sprekende vormen aannemen. Zo bekeken we 'The Arch' en de 'London Bridge' en liepen we een strand op met druipsteengrotten en enorme muren van leisteen. Ook kun je vanaf een hoge klif de diepte inkijken waar in de 19e eeuw vele schepen zijn vergaan. Maar het beroemdste stuk van de Great Ocean Road is dat met de twaalf apostelen: hoge stukken rots die los in de zee staan, als wachttorens voor de kust. Het schijnen er ooit twaalf geweest te zijn maar de zee en de wind brokkelen ze langzaam af waardoor je nu niet verder dan tien of elf kunt tellen. Dat het een topbezienswaardigheid is, merkten we meteen, want daar waren ineens de Chinezen weer. Met busladingen vol kwamen ze de Great Ocean Road op, ondanks het slechte weer: de lucht boven de apostelen kleurde loodgrijs en de regen viel de rest van de dag loodrecht naar beneden. 

De dag erna hadden we meer geluk met het weer. In de zon reden we naar Cape Otway, de op een na zuidelijkste punt van Australië waar een mooie oude vuurtoren staat met een soort openluchtmuseum eromheen. Bij het café luisterden we eerst naar een korte spreekbeurt van Shane die ons de geschiedenis van de vuurtoren uit de doeken deed, waarna we hem te midden van toeristen uit meerdere Aziatische landen beklommen. En alweer een prachtig uitzicht over de oceaan en de Australische zuidkust, het wordt bijna saai. We lunchten in de zon met uitzicht op de vuurtoren en liepen via een bunker uit de Tweede Wereldoorlog naar de Aboriginal Hut, waar we opnieuw een spreekbeurt kregen. Ik ben zijn naam vergeten, maar vertellen kon hij. Als we niet op een gegeven moment hadden gezegd dat we weg gingen, was hij uren doorgegaan over nóg meer planten en kruiden die de Aboriginals als voedsel en medicijnen gebruikten. We reden weg door de bossen van Cape Otway en stopten nog twee keer om foto's te maken van koala's in de bomen. Ook op de camping waar we die nacht sliepen, in Kennett River, zaten ze, samen met allerlei prachtige vogels: kookaburra's, kaketoes en rosella's. 

Maar de week begon in Broken Hill, het bekendste stadje van de outback van New South Wales. Die bekendheid heeft het ten eerste te danken aan de Royal Flying Doctor Service (RFDS) die er zit. We dachten eigenlijk dat de tv-serie uit de jaren tachtig daar ook speelde, maar dat bleek niet waar: die speelde in het fictieve Coopers Crossing, maar ging wel over hetzelfde gebied. We bezochten het RFDS-museum en kregen een rondleiding van een geestige kordate dame. In de hangar stonden alle drie de vliegtuigen, er was dus geen noodgeval gaande, gelukkig. Maar Broken Hill werd nog bekender doordat een scène uit de film 'Priscilla, Queen of the desert' zich er afspeelt. Het is de eerste stad waar de drie hoofdpersonen stoppen op hun busrit naar Alice Springs en waar ze in een bijzonder hotel slapen met bijzondere schilderingen op de muren. Dit hotel bestaat echt en heet het Palace Hotel. Als dank kreeg de hoteleigenaar de bus cadeau en de grote stilettohak die in de film op de bus staat. De hak staat in de hal van het hotel. We poseerden ervoor en aten die avond in het restaurant van het hotel. En dan te bedenken dat we die middag ook nog naar de 'Living Desert Sculptures' waren geweest tijdens de zonsondergang: beelden op de hoogste heuvel met uitzicht over de outback en Broken Hill zelf. Adembenemend.

En nu zijn we Melbourne alweer voorbij. We hebben inmiddels een tweede camper erbij en rijden nu omhoog langs de 'Sapphire Coast' naar Sydney: echt de laatste plaats van onze grote reis. 

English translation

Priscilla and the Twelve Apostles 

A small family reunion in Melbourne: Gijs, cousin of Peter Gijs, lives there in a suburb with his wife Yoshi and her parents. We spent two nights at their place and upon arrival last Thursday night were treated to a delicious Sri Lankan meal. On Friday Yoshi and Gijs took us to Melbourne and the six of us crossed the impressive city centre on foot. The river Yarra flows through the city, along which it is pleasantly walking on the promenade. The grid of the city is made up of broad avenues and narrow streets, the 'lanes', old-fashioned passages that give the city a cozy European charm. Somewhere in the middle, stands the stately State Library of Victoria with a beautiful antique reading room under a high dome. We watched a number of exhibitions and checked if everyone in the room was actually studying. When it got dark we were whisked up with great speed in an elevator to the skydeck on the 88 floor of the Eureka Tower, from where we had spectacular views over Melbourne-by-night. The day was complete with a supper with schnitzels in Munich, a Bavarian-style restaurant on the Yarra with ambition to look and sound like an apres ski hut. So a little winter sports after all.

The road to Melbourne led us from Broken Hill via Mildura and Warrnambool to the famous Great Ocean Road, the Southern Coast road between Warrnambool and Melbourne. The road is winding along high cliffs and rock formations stabbing into the sea. We viewed The Arch and London Bridge and we walked down to a beach with stalactite caves and huge walls of slate. From a high cliff you can also look into the depth where in the 19th century many ships wrecked. But the most famous part of the Great Ocean Road is the Twelve Apostles: high pieces of rock that stand in the sea as watchtowers off the coast. Once there were twelve but the sea and the wind eroded and crumbled them slowly thus now you count no more than ten or eleven. That it is one of Australia's top sights we noticed immediately, because suddenly the Chinese were there again. Bus loads full arrived over the Great Ocean Road, despite the bad weather: the sky over the Apostles was dark grey and the rest of the day the rain fell down perpendicularly.

The day after we had more luck with the weather. In the sun we drove to Cape Otway, the second most southern tip of Australia where a beautiful old light house stands with a kind of open air museum around it. At the cafe we first listened to Shane who gave us a short explanation on the history of the light house, which we climbed afterwards in the midst of tourists from multiple Asian countries. At the top another beautiful view of the ocean and the Australian south coast, it is almost getting boring... We had lunch in the sun overlooking the light house and walked past a bunker from WWII to the Aboriginal Hut, where we again got a lecture, on bush tukker this time. I forgot his name, but boy he could talk. If at a certain point we hadn't said that we had to go, he would have talked many more hours about plants and herbs that the Aborigines use as food and medicine. We drove through the woods of Cape Otway and stopped twice to take shots of koalas in the trees. Also on the campsite where we slept that night in Kennett River, koalas resided, along with all kinds of beautiful birds: kookaburras, cockatoos and rosellas. 

But the week began in Broken Hill, the most famous town of New South Wales' Outback. That fame is first of all due to the Royal Flying Doctors Service which has a base here. We thought that the TV series from the eighties was also based here, but that was not true: it was set in the fictional town of Coopers Crossing, which somehow was in the same area though. We visited the museum and got a tour by a witty resolute lady. All three aircraft were in the hangar, so no emergency on this Sunday morning. But Broken Hill got even more famous because a scene from the film 'Priscilla Queen of the desert' was shot here. Broken Hill is the first city where the three main characters stop on their bus ride to Alice Springs and where they sleep in a hotel with special paintings on the walls. The hotel is an existing building and is called the Palace Hotel. The film producer donated the bus and the large stiletto which stands on the bus in the film to the hotel. The heel is in the hall of the hotel. We posed before it and had diner that night in the restaurant. And than to imagine that that afternoon just before sunset we also visited the Living Desert Sculptures: sandstone statues on the highest hill overlooking the Outback and Broken Hill itself. Breathtaking. 

And now we have left Melbourne. With a second camper we drive along the Saphire Coast up to Sydney: for real the last stop of our great trip.