Le Corbusier en een neushoorn

(For English, scroll down) 

Na een grotendeels nachtelijke busrit van 16 uur in een heen en weer schuddende gemeentebus, zijn we aangekomen in Pokhara, de uitvalsbasis voor het Annapurnagebied in de Nepalese Himalaya's. We reisden samen met een Duitser van wie we de naam vergaten te vragen maar wel weten dat hij aardig voldoet aan het hippiecliché en al jaren in Nepal komt om kleding en sieraden in te slaan die hij vervolgens op Europese festivals verkoopt. We ontmoetten hem in het Forest Hideaway Hotel in Bardia National Park, waar we de afgelopen week vier nachten verbleven. Midden in de natuur dus, een welkome afwisseling na de drukke steden van India. We hebben er dan ook - naast een safari - niet veel meer gedaan dan uitslapen, lezen, tekenen en momo's eten in een dorpje in de buurt. Maar die safari was wel wat, natuurlijk. Het park staat bekend om de aanwezigheid van olifanten, neushoorns en tijgers en de safari is er dan ook op gericht je die te laten zien. We vertrokken om 7.00 's ochtends met een gids gewapend met een dikke bamboestok. Lopend. Je leest het goed. Eigenlijk best eng in een park waar de tijgers en de neushoorns los rondlopen. Maar je krijgt dan ook vooraf een cursusje wat je moet doen als zo'n beest op je pad komt. Tijger: in de ogen kijken en rustig achteruit lopen. Neushoorn: zigzaggend wegrennen en zo snel mogelijk in een boom klimmen. Fijn idee, niet? Het park is mooi en we zagen veel vogels, herten, apen en een krokodil maar tijgers en neushoorns, nee. Rond 13.00 kwamen we op een uitkijkplaats waar we drie uur zijn gebleven. Er waren ook andere toeristen met hun gids. Iedereen liep een beetje heen en weer of zat wat landerig voor zich uit te kijken en net toen ik aan Peter Gijs had gevraagd of hij dacht of het nog ging gebeuren vandaag, schreeuwde een van de gidsen fluisterend: 'Rhino, Rhino!'. En ja hoor, je moest de verrekijker er bij pakken maar daar was ie: een neushoorn! 

Het Bardia National Park was onze eerste stop in Nepal, land nummer dertien op deze reis. We waren op vrijdagavond op de nachttrein gestapt in Chandigarh en stapten daar om 5.00 de volgende ochtend alweer uit in het stadje Bareilly. Daar moesten we de bus nemen naar het grensplaatsje Banbasa om de Nepalese grens te bereiken. In de krappe, volle bus raakten we aan de praat met een Indiase zakenman die met zijn Nepalese vrouw en zijn zoon naar Nepal reisde. Hij zou ons wel begeleiden, laat dat maar aan hem over. Toen we uit de bus stapten, werden we besprongen door motorrijders die ons naar de grens wilden brengen. 'Niet meer dan 100 rupees betalen hoor!', riep de kaartjesverkoper van de bus ons nog na. Maar onze zakenman had andere plannen. Eerst werden we met een kop chai en een samosa in een open cafeetje gezet, vervolgens moesten we met onze rugzakken, samen met vrouw en zoon op een paard en wagen klauteren terwijl meneer aan het onderhandelen ging over de prijs. Aangezien we er vijf minuten later weer vanaf moesten, was er blijkbaar geen deal en stapten we in een auto die ons over een brede rivier naar de grens bracht. Daar namen we afscheid en lieten wij ons India uit stempelen om tien minuten later bij de Nepalese immigratiepost een visum te kopen.

De laatste Indiase stad die we bezochten, was Chandigarh. Een bijzonder slot van drie weken India. Chandigarh lijkt namelijk in niets op de gemiddelde Indiase stad. Chandigarh is gestructureerd, geordend en schoon. Zoals ik al eerder schreef, is de stad in de jaren vijftig op de tekentafel van de Zwitserse architect Le Corbusier ontstaan omdat de gesplitste deelstaat Punjab een nieuwe hoofdstad nodig had. Le Corbusier is van de modernistische school en was een groot aanhanger van het principe van gescheiden functies van een stad. Denk de Bijlmer in Nederland, maar dan veel grootser opgezet én gelukt. Veel beton dus in deze stad maar door het vele groen niet grauw en saai. Mooi juist, in al zijn functionaliteit. We bezochten het Le Corbusier Centre en het architectuurmuseum die gezamenlijk een mooi beeld schetsten van de ontwikkeling van de stad en de filosofie van Le Corbusier. Tussendoor werden we nog geïnterviewd op film door twee studenten voor het promotionele You Tube kanaal 'Chandigarh in 4 minutes'. De dag ervoor kregen we een rondleiding langs twee iconische gebouwen van Le Corbusier: het Parlement en de Hoge Raad. We mochten er jammergenoeg niet in. Ook liepen we naar de 'Open Hand', een monument dat Le Corbusier ontwierp als symbool voor de stad. Het staat voor de hand die geeft en neemt, voor 'vrede, voorspoed en de eenheid van de mensheid'. En, zei onze gids, in een open hand kun je geen wapen dragen. Mooie gedachte. 

English translation

Le Corbusier and a rhino 

After a largely nocturnal ride of 16 hours in a back and forth shaking local bus, we arrived in Pokhara, the base for treks into the Annapurna region of the Nepalese Himalayas. We traveled with a German whom we forgot to ask for his name but who quite met the cliche of a travelling hippy and who already came to Nepal for years to shop for clothes and jewelery which he then sells at European festivals. We met him at the Forest Hideaway Hotel in Bardia National Park, where we stayed last week for four nights. Surrounded by nature, a welcome respite from the busy cities of India. We have - in addition to a safari - not done much more than sleeping, reading, drawing and eating momo's in a village nearby. But this safari was something, of course. The park is known for the presence of elephants, rhinos and tigers and the safari is therefore aimed to show you these. We left at 7:00 in the morning with a guide armed with a thick bamboo stick. By foot. Yes, correct, a walking safari. Actually quite scary in a park where tigers and rhinos roam loose. But you also get an advance course on what to do if such an animal comes your way. Tiger: look in the eyes and calmly walk backwards. Rhino: run away zigzagging as quickly as possible and climb a tree. Comfortable idea, right? The park is beautiful and we saw lots of birds, deer, monkeys and a crocodile but tigers and rhinos, no. Around 13:00 we arrived at a vantage point where we stayed put for three hours. There were other tourists with their guide. Everyone hung around a bit and just when I asked Peter Gijs if he thought if it still was going to happen today, one of the guides shouted whispering, "Rhino, rhino!". And yes, you had to watch through the binoculars, but there it was: a rhino! 

The Bardia National Park was our first stop in Nepal, country number thirteen on this trip. We left Chandigarh in the north of India on Friday night on the overnight train and alighted at 5.00 the next morning again in the town of Bareilly. We had to take the bus to the border town Banbasa to reach the Nepalese border. In the cramped, crowded bus we got talking to an Indian businessman who traveled to Nepal with his Nepalese wife and son. He would guide us across, we'd just leave it to him. When we got off the bus, we were assaulted by bikers who wanted to take us to the border. "Don't pay more than 100 rupees though!" the ticket seller at the bus told us. But our new friend had other plans. First we were having a cup of chai and a samosa seated in a road side cafe, then we had our backpacks, along with his wife and son scrambled on a horse and carriage while he was negotiating about the price. Since we were stepping down again five minutes later apparently no deal was made, and so we got into a car that took us over a wide river to the border. We said goodbye and we had ourselves stamped out of India to buy a visa at the Nepalese immigration post ten minutes later. 

The last Indian city we visited was Chandigarh. A particular ending of three weeks India. Chandigarh namely looks nothing like the average Indian city. Chandigarh is structured, organized and clean. As I wrote earlier, the city arose on the drawing board of the Swiss architect Le Corbusier in the fifties because the divided Indian state of Punjab needed a new capital. Le Corbusier was of the modernist school and was a great promoter of the principle of separation of functions in a city. Think Bijlmer in the Netherlands, but than on a far grander scale and in fact quite succesful. You find a lot of concrete in this city but combined with all the green of parks and trees it is not gray and dull. Pretty nice actually, in all its functionality. We visited the Le Corbusier Centre and the Architecture Museum which jointly outline a beautiful picture of the development of the city and the philosophy of Le Corbusier. In between we were even interviewed on camera by two students for the promotional YouTube channel 'Chandigarh in 4 minutes'. The day before we were given a tour of the exterior of two iconic buildings of Le Corbusier in the city: the Parliament and the High Court. We were not allowed to enter unfortunately. We also walked to the 'Open Hand', a monument that Le Corbusier designed as a symbol for the city. It is the hand that gives and takes, for "peace, prosperity and unity of mankind." And, as our guide explained, in an open hand you cannot carry a gun. Nice thoughts.