Lawaaiig Rajasthan

(for English, scroll down)

In het hotel in Bundi worden we 's ochtends wakker van de vogels. We lopen vanuit de kamer het dakterras op en ontbijten omringd door palmen en heuvels. In de aangelegde vierkante vijver naast het hotel zien we schildpadden en ijsvogels. Apen in de bomen. Het centrum van het stadje ligt op gepaste afstand. Een grote tegenstelling met de twee steden in Rajasthan waar we hiervoor waren: Udaipur en Jodhpur. Daar klinkt dag en nacht geluid: een kakofonie van claxonnerende en optrekkende brommers, tuktuks en auto's, geblaf van straathonden, muziek en geschreeuw van jongeren en straatverkopers, keelgeschraap, geloei van heilige koeien en aan- en afslaande airco's en andersoortige apparaten. Het centrum van beide steden bestaat uit dicht opeen gebouwde huizen in kronkelige straatjes waar eigenlijk voornamelijk guesthouses, hotels, reisbureautjes, restaurantjes en winkeltjes voor toeristen in zitten. En elk hotel heeft natuurlijk een rooftoprestaurant met uitzicht over het meer (Udaipur) of het fort (Jodhpur). Maar Jodhpur heeft blauwe huizen, tegen de hoge temperaturen en de insecten, naar het schijnt. Verder is er in beide steden natuurlijk het paleis van de in vroegere tijden heersende maharadja's van Rajasthan. In Udaipur aan het meer, in Jodhpur in het fort. We bezochten ze beide en zagen in de met spiegels en mozaïek versierde zalen overeenkomsten met de Perzische paleizen in Iran.

We verplaatsen ons in Rajasthan per bus en dan met name in de zogenaamde sleeperbus, met echte bedden in door glazen schuifwandjes of gordijnen af te sluiten cabines. Voor de echte slaapervaring zeg maar. En het scheelt weer een hotelovernachting. De eerste sleeper die we namen ging van Aurangabad naar Ahmedabad. Van daaruit moesten we op een bus naar Udaipur zien te komen, wat nog niet gemakkelijk is want Ahmedabad is een enorme stad. Gelukkig was daar Vishnu. Een vriendelijke veertiger die opeens bij ons bed verscheen en vroeg of wij ook naar Udaipur moesten. Zo ja, dan moesten we er NU uit en konden we aan zijn hand mee. We twijfelden geen moment en binnen vijf minuten stonden we buiten. Niet bij een busterminal maar op een plek waar we een plaatselijke ringwegbus konden nemen die ons naar de noordelijke uitvalswegen van de stad bracht. Daar zouden we dan op een bus naar Udaipur kunnen springen. Uiteindelijk werd het een soort taxi voor 300 rupees per persoon dus nog beter. En zo waren we rond het middaguur al in Udaipur. Dank Vishnu! De tweede sleeper bracht ons van Jodhpur naar Bundi waar we ook bij het krieken van de dag aankwamen en opeengepakt in een tuktuk met twee andere toeristen naar ons hotel reden. 

In de bus van Udaipur naar Jodhpur zaten we gewoon. 's Ochtends werden we nog uitgenodigd om mee taart te eten op een geïmproviseerd verjaarsdagsfeestje aan het meer met zeven studenten uit Kashmir. Spierwitte, mierzoete taart. Maar wel gezellig. En selfies natuurlijk. Want moesten we in Iran praatjes maken, in India moeten er ook selfies gemaakt worden. Op hoeveel mobiele telefoons staan we al? Afijn, na de verjaardag togen wij naar de bus die we via twee tuktukritjes bereikten en ook in die bus was het feest. Een stuk of tien jongeren die voor ons zaten, begonnen het een na het andere liedje te zingen. En dat ging de eerste twee uur zo door. Met veel hysterisch gelach tussendoor. Het klonk een beetje te blij allemaal, alsof ze net bij de EO-jongerendag vandaan kwamen. Of was het een koor, of studenten van de muziekacademie? In de plaspauze bleken ze gewoon klasgenoten te zijn die een gezellig weekend in Udaipur achter de rug hadden met elkaar. Daarna ging de digitale radio met opzwepende  Bollywoodhits aan en die ging niet meer uit. Swingend kwamen we om 20.30 in Jodhpur aan, waar de toeterende tuktuks ons al vol verwachting opwachtten en we opgingen in het lawaai van de stad. 

English translation 

Noisy Rajasthan 

At the guesthouse in Bundi we are woken by the song of birds. From the room we walk onto the roof terrace and have breakfast surrounded by palm trees and hills. In the stepwell next to the hotel, we see turtles and kingfishers. Monkeys in the trees. The town centre is at an appropriate distance. A stark contrast with the two cities in Rajasthan where we were before: Udaipur and Jodhpur. There it is noisy, day and night: a cacophony of honking and accelerating motorbikes, tuk-tuks and cars, barking of street dogs, music and shouts of youths and street vendors, throat clearing, mowing of holy cows, and the turning off and on of ACs and other types of devices. The center of both cities is densely built up with winding streets where you mainly find guesthouses, hotels, travel agencies, restaurants and shops for tourists. And of course each hotel has a rooftop restaurant with views over the lake (Udaipur) or the Fort (Jodhpur). Jodhpur is distinctive because of its blue houses, to protect against the high temperatures and insects, it appears. Furthermore you find in both cities, of course, the palace of the maharajas, rulers of Rajasthan in earlier times. In Udaipur by the lake, in Jodhpur in the fort. We visited them both and found striking similarities in the halls decorated with mirrors and mosaics in the Persian palaces in Iran. 

In Rajasthan we move around by bus and especially in the so-called sleeperbus, with real beds in booths that you can close by sliding glass or curtains. For the real sleep experience so to speak. And it saves us a night in a hotel. The first sleeper we took went from Aurangabad to Ahmedabad. From there we had to find a bus to come to Udaipur, which would not have been easy because Ahmedabad is a huge city. Luckily there was Vishnu. A friendly guy in his forties who suddenly appeared at our bed in the bus and asked if we had to go to Udaipur. If yes, we had to get up NOW, so we could join him. We didn't hesitate and within five minutes we were outside. Not at a bus terminal but at a bus stop where we could take a local ring road bus which brought us to the road leading north out of the city. There we could hop on a bus to Udaipur. Eventually it became a sort of cab for 300 rupees per person, even better, and by noon we were in Udaipur. Thanks Vishnu! The second sleeper took us from Jodhpur to Bundi where we arrived at the crack of dawn and we were packed in a tuktuk with two other tourists to our hotel. 

The bus from Udaipur to Jodhpur was a normal seater bus. Before we boarded that one, we were invited for cake at a makeshift birthday party at Udaipur's lake with seven students from Kashmir. Pure white, very sugary cake. But cozy. And with selfies course. Because where we had to talk to Iran, in India selfies also should be made. How many mobile phones already have our picture in their memory?Anyway, after the party we went to the bus that we reached through two tuk-tuk rides, only to end up at another party in the bus. A dozen young guys and girls who were seated in front of us, started to sing one song after another. And that continued for the first two hours. With lots of hysterical laughter in between. It sounded a little too happy, like they just came from some evangelical festival. Or was it a choir, or students from a music academy? During the bathroom break, they proved to be just classmates who had a lot of fun with each other after a weekend in Udaipur. Thereafter, their digital radio with rousing Bollywood hits went on and stayed on. Swinging we arrived at 20:30 in Jodhpur, where the honking tuktuks all were waiting expectantly and we engrossed into the noise of the city.