Met korte broek geen visum

De sultan van Yogyakarta heerst nog steeds vanuit zijn paleis in het midden van de stad. 'Heersen' is wel voornamelijk ceremonieel maar toch, het sultanaat is springlevend. Oorspronkelijk fungeerde het als een echte monarchie en nu is de sultan een soort gouverneur van de stad. Het Kraton, zoals het paleis wordt genoemd, is deels een museum en bestaat uit verschillende geschakelde gebouwen met meerdere binnenplaatsen. Alles is laagbouw zonder verdiepingen. We kregen een rondleiding van een studente Engels die ons de ontvangstruimtes liet zien en vertelde over de verschillende ceremonies en de kleding van de sultan en zijn vrouwen en kinderen. In het paleis zie je ook duidelijk enkele Nederlandse invloeden: gebrandschilderde ramen en oude foto's waar de gouverneur-generaal van Nederlands-Indië poseert met de sultanfamilie. Die Nederlanders zorgden er in de koloniale tijd wel voor dat ze de sultans te vriend en dus rijk hielden. Om het paleis heen vormen kleine huisjes en stegen een waar doolhof waar een rust heerst die je het drukke verkeer in de rest van de stad doet vergeten. 

Yogyakarta is een prettige stad. Niet zo megagroot als Jakarta maar wel met alles wat je nodig hebt. Zoals ik vorige week al schreef, wordt het de culturele hoofdstad van Java genoemd. Dat merk je meteen als je de gezellige winkelstraat Jalan Malioboro inloopt: muziek op straat, kunstwerken, er wordt gedanst en in café Oxen Free waar we twee avonden biertjes dronken was allebei de avonden livemuziek. Een jongen met een gitaar en liefdesverdriet: 'My love life sucks!' En omdat dé bezienswaardigheid van Java - de Borobudur - in de buurt ligt, is Yogyakarta ook goed ingericht op toeristen. In een nauwe steeg dichtbij het station zat ons eerste hotel: '1001 Malam', met kamers vol kleurige schilderingen en uitzicht op een mooie binnentuin. Een stukje verder in de steeg lag restaurant 'Bedshots', dat ook tours en cursussen aanbood. Wij deden op zaterdag een Batikcursus. Leraar Pak leerde ons hoe je met bamboepijpjes met een ijzeren slurfje, warme bruine was op een doek aanbrengt. Niet gemakkelijk. Als de was droog is, kleur je je tekening in met speciale verf die na drogen en weer nat maken zijn kleur krijgt. Tot slot gaat de tekening in kokend water, lost de was op en blijft een batikkunstwerk over. Toch leuk in een stad waar je werkelijk struikelt over de batikwinkels. We hebben later in de week nog een stuk batikstof gekocht in de wijk Kota Gede, bekend van het zilverwerk dat er wordt geproduceerd maar vooral ook vol mooie oude huizen en verborgen steegjes. 

In Yogyakarta zijn we een week gebleven. Dat deden we niet alleen omdat het een prettige stad is waar veel te zien is maar ook omdat we die tijd nodig hadden om ons visum te laten verlengen. Dat is namelijk nogal een bureaucratisch proces dat op sommige plekken in Indonesië meer dan een week in beslag kan nemen. In Yogya kost het vier werkdagen: je brengt je paspoort op maandag en vult een formulier in; op woensdag laat je foto's en vingerafdrukken maken en betaal je 35 dollar; tot slot kun je je paspoort op donderdag om 13.00 op komen halen. En dat allemaal bij 'Imigrasi' naast het vliegveld. Van Michiel hadden we al gehoord dat je je vooral netjes moest aankleden als je daarnaar toe gaat, dus geen korte broeken en blote hemdjes. Zo gezegd zo gedaan: wij zaten keurig met lange broek en overhemd twee ochtenden zo vroeg mogelijk bij Imigrasi. Maar op donderdag ging het bijna mis. Die ochtend waren we naar de Borobudur geweest en ik had uit gewoonte een korte broek aan gedaan met de gedachte dat we nog wel langs ons hotel zouden gaan. En misschien ergens ook wel omdat het zo makkelijk verliep de eerste twee keer bij Imigrasi. Maar nu dus niet. Ik werd weggestuurd. Eerst een lange broek aan, dan pas mijn paspoort mee. Gelukkig had Peter Gijs zijn aan- en afritsbroek aan dus we hebben op het toilet van broek gewisseld.  En zo liepen wij even later met een verlengd visum in ons paspoort Imigrasi uit. We mogen tot 25 juli blijven. 

De tweede helft van de week Yogyakarta verbleven we buiten het centrum. Bed&Breakfast Alamanda ligt in een ruraal gedeelte van de stad. De zes huisjes staan letterlijk tussen de rijstvelden en Frans, de Nederlandse eigenaar, was als een vader die zorgde dat het ons aan niets ontbrak. Van advies over tours en treinreizen tot een kroket en een goed gesprek in de middag. 's Ochtends waggelde een troepje eenden voorbij op weg naar een veldje waar ze oogstafval opruimden en 's avonds in de schemering buitelden zwaluwen en vleermuizen boven de velden door de lucht op jacht naar insecten. Vanuit Alamanda gingen we naar de beroemde Borobudur, de grote Boeddhistische tempel die je samen met de Angkor Wat in Cambodja en tempels van Bagan in Myanmar wel de heilige drie-eenheid van Zuid-Oost Azië kan noemen. Hoe mooi de Borobudur ook zou zijn, we spraken wel af dat dit de laatste tempel van onze reis zou zijn. Maar mooi is-ie. Uniek ook, vanuit de lucht gezien in de vorm van een Mandala. We liepen volgens de wijzers van de klok omhoog naar het Nirwana bovenop, van waar je een prachtig uitzicht hebt op de omgeving. Hierbij vergeleken was de andere grote tempel bij Yogya, Prambanan, die we eerder deze week met de stadsbus 'transjogja' bezochten, eigenlijk een beetje gewoontjes.

Vrijdag namen we de trein naar de stad Malang. Frans bracht ons zelf naar het station en ratelde aan een stuk door over rare gewoontes van de Indonesiërs. In de trein werden Indonesische videoclips vertoond die - uitzonderingen daargelaten - in twee categorieën te verdelen waren: 1) zwaar opgemaakte jonge vrouw loopt in bruidsjurkachtig gewaad met dramatische gebaren en veel wind door een verlaten landschap of stad; 2) een aantal bevriende jonge mannen doen in een tof bandje met veel gitaren cool en gek en zingen over een mooie meid. Toch een goede manier om afscheid te nemen van cultuurstad Yogyakarta. 

English translation 

With shorts no visa 

The Sultan of Yogyakarta still rules from his Palace in the middle of the city. The 'rule' is mainly ceremonial but still, the Sultanate is alive. Originally it was a real monarchy and now the Sultan is a kind of governor of the town. The Kraton, the name of the Palace, is partly a museum and consists of several connected one storey buildings with multiple courtyards. We were shown around by a student English who showed us the reception halls and told about the different ceremonies and the clothing the Sultan and his wives and children were wearing. In the Palace you see also clearly some Dutch influences: stained glass windows and old photos where the governor-general of the Dutch East Indies poses with the Sultan family. The Dutch in colonial times ensured that they befriended and enriched the Sultan. Around the Palace grounds small houses and alleys form a true maze where the quietness makes you forget the traffic in the rest of the city. 

Yogyakarta is a pleasant city. Not as big as Jakarta but with everything you need. As I wrote last week, it is called the cultural capital of Java. You see that immediately when you walk down the central Jalan Malioboro street: music and dancing on the street, artworks, and cafe Oxen Free where we had beers two nights offered live music. A boy with a guitar and heartbreak: "My love life sucks!". And because the main sight of Java - the Borobudur - is located in the neighborhood, Yogyakarta is also well furnished for tourists. In a small alley close to the station was our first hotel: '1001 Malam', with rooms full of colorful paintings and views onto a beautiful courtyard. A bit further in the alley was restaurant 'Bedshots', which also offered tours and courses. On Saturday we did a batik course. Our teacher Pak taught us how you apply the wax to cloth with a small bamboo instrument. Not easy. When the wax is dry, you colour the drawing with special paint which after drying and wetting again shows its true colour. Finally, the cloth is put in boiling water, which solves the wax and to show the batik piece of art. Funny to make your own in a city where you really stumble over batik shops. Later in the week we did buy a piece of batik in the district Kota Gede, known for the silverware produced there but above all because of the beautiful old houses and hidden alleys. 

We stayed in Yogyakarta for a week. That we did not only do because it is a pleasant city where there is much to see but also because we needed that time to extend our visa. That is quite a bureaucratic process that in some places in Indonesia may take more than a week. In Yogya it takes four days: you bring your passport on Monday and fill in a form; on Wednesday you have your photos and fingerprints taken and you pay $ 35; finally, on Thursday at 13.00 you can pick-up your passport. All this at the immigration office next to the airport. Michiel already had told us that we had to dress decently when you visit the office, so no shorts and singlets. Dressed up in neat long pants and shirt we went two mornings as early as possible to the immigration office. But on Thursday it almost went wrong. That morning we had been to the Borobudur and out of habit I had put on shorts assuming we would still pass by our hotel before going to the immigration office. Perhaps also because it was so easy the first two times. But not that third time. I was sent away. First long pants, only then I would get my passport. Luckily Peter Gijs was wearing his trekking pants, so we exchanged our pants at the toilet. A little later we walked out with an extended visa in our passport. We are allowed to stay until to 25 July. 

The second half of the week in Yogyakarta we stayed outside the centre. Bed & Breakfast Alamanda is located in the rural outskirts of the city. The six houses are literally in the rice fields and Frans, the Dutch owner, was like a father who made sure that we didn't lack anything. From advice about tours and train travel to a croquette and a good conversation in the afternoon. In the morning a group of ducks waggled past towards a field where they cleared out the left overs of the rice harvedt and at dusk swallows and bats tumbled in the air above the fields hunting for insects. From Alamanda we went to the famous Borobudur, the great Buddhist Temple which together with the Angkor Wat in Cambodia and temples of Bagan in Myanmar you can call the Holy Trinity of South East Asia. No matter how beautiful Borobudur would be, we agreed that this would be the last temple of our trip. And beautiful it is. Unique also, seen from the sky it has the form of a Mandala. We walked up clockwise to the nirwana on top, from where you have beautiful views on the area. Compared to this the other large temple in Yogya, Prambanan, which we visited earlier this week with the city bus 'Transjogja', was actually a little ordinary. 

Friday we took the train to the city Malang. Frans brought us to the station and during the drive rattled on about weird habits of Indonesians. In the train Indonesian video clips were shown that - with some exceptions - can be divided into two categories: 1) young woman with lots of make up walks in wedding dress like robe with dramatic gestures and lots of wind through an abandoned landscape or city; 2) a number of friendly young chaps in a band with lots of guitars behave cool and crazy and sing about a beautiful girl. A good way to say goodbye to the cultural city of Yogyakarta.