Gebouwen, douanes en excursies

(For English, scroll down)

Bijna gaan we Bakoe verlaten. En Azerbeidzjan dus ook, waar we eigenlijk helemaal niet naartoe zouden gaan. Maar toen anderhalve week geleden bleek dat Azerbeidzjan ook gezwicht is voor de e-visa, hebben we op ons balkonnetje in het guesthouse in Batumi besloten het erop te wagen: toch naar Azerbeidzjan. Toch van de Zwarte Zee naar de Kaspische Zee. Toch naar Bakoe waar het beroemde Heyder Aliyev Center van de Engels-Irakeze architect Zaha Hadid staat. Toch naar die rijke oliestaat die zichzelf in 2012 theatraal op de kaart zette toen ze het songfestival mochten presenteren (waar Loreen met Euphoria zou winnen). En wie het breed heeft, laat het breed hangen, dat moet gezegd worden als je rondloopt in Bakoe, volgens de Lonely Planet 'the love child between Paris and Dubai'. Alweer moeten we de reisgids gelijk geven. Brede lanen met bomen en grote neoclassicistische gebouwen, afgewisseld met hypermoderne architectuur die vooral groot, hoog en imposant moet zijn. De Flame Towers bijvoorbeeld, drie wolkenkrabbers in de vorm van een vlam, waarop 's avonds een ware lichtshow wordt gegeven. Lopend over de lange, brede boulevard, kom je het ene na het andere bijzondere bouwwerk tegen. Soms niet af trouwens. En soms ook lelijk trouwens. 

Bakoe bereikten we in de nacht per trein vanuit Tbilisi. Daar doet die trein dertien uur over. Van die dertien sta je er dan zeker drie stil bij de grens. Eerst een uur aan de Georgische kant, dan rijdt hij naar een Azerische grensplaats waar flink de tijd wordt genomen om te kijken of je Azerbeidzjan wel in mag. Één douanier kwam ons paspoort en e-visum halen en ging met een koffer waar een laptop in verscholen zat in een andere coupé zitten, waar wij om de beurt op de foto moesten. Een andere douanier kwam nauwkeurig onze bagage uitpluizen. Onze 136 malariapillen hadden zijn bijzondere interesse. Hij bekeek ze van alle kanten, las de Nederlandstalige bijsluiter aandachtig en vroeg waarom we er in Allahs naam zo veel bij ons hadden. Uiteindelijk was het goed en na nog een half uur wachten, reden we Azerbeidzjan binnen en konden we ons bed in. We hadden tenslotte weer een slaapcabine voor twee. 

Onze laatste Georgische lari's hadden we trouwens aan thee in de trein gespendeerd, net toen we wegreden uit Tbilisi. Die middag waren we nog met Giorgi op excursie buiten de stad geweest naar het Jvariklooster, het heilige der heiligen voor de Georgiërs. De plek waar het christendom naar Georgië kwam en een van de oudste kerken van de wereld. De kerk staat op een klif die uitkijkt over een dal waar twee rivieren samenkomen en waar de oude Iberische hoofdstad Mtskheta ligt. Eromheen een bergachtig gebied waarvandaan in het verleden verschillende wereldrijken - de Persen, de Ottomanen, de Romeinen - deze mystieke plek probeerden in te lijven. Een kleine, serene kerk, het Jvariklooster, in tegenstelling tot de imposante zandkleurige kathedraal van Mtskheta, die we ook bezochten en waar Giorgi ons maar weer eens onvermoeibaar college gaf over de koningen die er begraven liggen. En dan te bedenken dat hij nog behoorlijk brak was van de afgelopen nacht, oud en nieuw volgens de Juliaanse kalender. Wij mochten ook aanschuiven aan zijn nieuwjaarstafel samen met drie van zijn vriend(inn)en en keken na een toost op het nieuwe jaar en onze reis naar het vuurwerk boven de stad. Alleen gingen wij wat eerder naar bed. 

Ook in Bakoe deden we nog een excursie buiten de stad. Na wandelingen door de stad, een bezoek aan het witte wonder van Zaha Hadid en een lunch met een oud-collega van Peter Gijs en zijn gezin die nu bij de EU werkt, stapten wij dinsdag in de auto naar Qobustan, 45 km ten zuiden van Bakoe. Daar vind je een rotsachtig gebied waar tekeningen uit de oudheid zijn gevonden en even verderop de zogenaamde 'mud volcanoes': kleine heuvels waaruit lichtgrijze modder opborrelt wat de nodige buikluchtachtige geluiden geeft. 

En zo is het woensdag 18 januari geworden en wordt het tijd voor Iran. 
 

English translation

Buildings, customs and excursions 

Almost time to leave Baku. And therefore Azerbaijan, where we weren't planning to go to in the first place. But when we found out ten days ago at the balcony of our guesthouse in Batumi that Azerbaijan's new e-visa system was activated, we decided to go for it. From the Black Sea to the Caspian Sea. To Baku where the famous Heyder Aliyev Center of the Anglo-Iraqi architect Zaha Hadid is located. To the oil rich state which put itself theatrically on the map in 2012 when it hosted the Eurovision Song Contest (which Sweden's Loreen would win with Euphoria). And those that have plenty of butter can lay it on thick: it has to be said when you walk around in Baku, according to the Lonely Planet 'the love child between Paris and Dubai'. Again we must agree to the guide. Broad avenues with trees and large neoclassical buildings, interspersed with ultramodern architecture which must be big, tall and imposing. The Flame Towers, for example, three skyscrapers in the form of a flame, which dish up a light show in the evening. Walking on the long, wide boulevard, you encounter one special building after another. Sometimes not finished. And sometimes ugly. 

We arrived in Baku by night train from Tbilisi, which takes thirteen hours. Of those thirteen at least three are spent at the border. First an hour on the Georgian side, from where it goes on to an Azeri border town where quite some time is taken to check if you are allowed into Azerbaijan. The border control officer came to collect our passports and e-visas and with a suitcase hiding a laptop sat in another compartment, where we had our pictures taken in turns. A customs officer then accurately sifted through our luggage. Our 136 malaria pills had his special interest. He looked at them from all sides, read the Dutch leaflet attentively and asked why in Allah's name we took so many of them. Eventually it was OK and after another hour's wait, the train rambled into Azerbaijan and we could go to bed in our private sleeper cabin. 

We spent our last Georgian lari's on tea in the train, just as we departed from Tbilisi. That afternoon Giorgi treated us to one final excursion to the Jvari Monastery just outside Tbilisi, the holiest place for Georgians. The place where Christianity came to Georgia and where one of the oldest churches in the world commemorates this, standing high on a cliff overlooking a valley in which two rivers meet where the ancient Iberian capital of Mtskheta is. Around it a mountainous area where in the past several empires - the Persians, the Ottomans, the Romans - tried to annex this mystical place. The Jvari Monastery is a small, serene church, unlike the imposing sand-colored cathedral of Mtskheta, which we also visited and where Giorgi once again tirelessly shared a lot of information with us about the Georgian kings buried there. Only to realise that he was still a bit hung over from the previous night, New Year's Eve according to the Julian calendar. We also sat down at his New Year's diner with three of his friends, toasted to the new year and our trip, and admired the fireworks over the city. We only went to bed a bit earlier. 

In Baku we also did a trip out of town. After walking through the city, visiting the white wonder of Zaha Hadid and enjoying a delicious traditional lunch with Jeroen, a former colleague of Peter Gijs, and his family we got in the car to Qobustan, 45km south of Baku. There you'll find a rocky area where drawings from ancient times have been found, and just a little further the so-called "mud volcanoes": small hills from which light gray mud bubbles up joined by the necessary abdomen air like sounds. 

And so it became Wednesday, January 18th, and it is time for Iran.