Ah, Sandra!

(For English, scroll down)

En toen waren we in Tbilisi, hoofdstad van Georgië, woonplaats van Giorgi, kennis van Peter Gijs uit de tijd dat hij in Nepal werkte. Giorgi heeft van een oud klooster dat tegen een kerk aan staat, een prachtig huis gemaakt vol met kunst die hij in de afgelopen twintig jaar verzamelde. En doordat het op een heuvel staat, heb je ook nog eens een indrukwekkend uitzicht op de stad. Toen we gisteren aankwamen rond 18.00, kregen we niet alleen een rondleiding langs de verschillende kamers en kunststukken maar ook een korte geschiedenis van het land, dat volgens Giorgi pas een echt (modern) land werd door Michael Saakasjvili die in 2003 met de rozenrevolutie de verkiezingen won. Zijn naam hadden we al vaker gehoord de afgelopen dagen. En de naam van zijn vrouw natuurlijk, Sandra Roelofs. Want telkens als we zeggen dat we uit Nederland komen - zelfs als we een banaan kopen bij een groentestalletje - krijgen we 'ah, Sandra!' terug. Nog eens wat anders dan Johan Cruijff.

Ook in Mestia, het bergdorp in de Kaukasus waar we de afgelopen dagen verbleven, hebben we meerdere keren op Sandra Roelofs geproost. Dat zit zo: in Mestia sliepen we in Roza's Guesthouse, aangeprezen in de Lonely Planet als het guesthouse van 'ever-helpful, English speaking Roza and her familly' en daar is geen woord van gelogen. We klopten er aan op zaterdag 7 januari, juist toen Roza en haar man aan het kerstdiner wilden beginnen. Kerstmis valt volgens de Juliaanse kalender die ze in Georgië volgen, twee weken later, net als oud en nieuw dat op 14 januari wordt gevierd. Er was plaats bij Roza en we mochten meteen aanschuiven. En zo maakten we kennis met de Georgische nationale drank, Cha Cha, die Roza's man gretig inschonk, en waarmee we die avond meerdere keren proostten, op vrede, op Georgië, op Nederland, op Sandra! 

Mestia ligt in de provincie Svaneti, met een eigen taal en een trots volk dat in de 12e eeuw schuil- en verdedigingstorens bouwde, die er nog steeds allemaal staan. Een prachtig gezicht, zeker als je in de auto terugrijdt vanuit het kleine skigebied, waar Mestia ook toeristen mee aantrekt. Op maandag hebben we een dagje gedaan alsof we op wintersportvakantie waren en skieden over de heerlijk rustige, brede pistes van Tetnuldi. Dat was weer heel wat anders dan een paar dagen geleden, toen we in de kustplaats Batumi zonder jas op het strand zaten. In Batumi was het 17 graden. Boven nul! Een warme zeewind blies ons op een wandeling door de mediterraan aandoende stad, waar de oude en nieuwe gebouwen een eclectisch geheel vormen. Ook hier een prettig guesthouse waar ik 's avonds ons eigen maal kookte tussen een groep van twintig Azerische congresgangers die hun eigen vrouwelijke koks mee hadden genomen. 

En dan te bedenken dat we ook nog een paar dagen Kars in de benen hadden. Op onze tweede dag daar bezochten we met Celil, de enige Engelssprekende Turk in Kars (althans, zo leek het), de oude Armeense hoofdstad Ani, nu ruïne. In de optrekkende mist van een sprookjesachtige schoonheid. We ontmoetten er nog een Nederlandse jongen uit Rijswijk die liftend door Turkije trok. De dag erna stapten we op de bus naar de Turkse kustplaats Hopa om van daaruit, hoppa, in de bus naar de grens te springen, waar we van harte welkom werden geheten in het land van Sandra. 
 

English translation

Ah, Sandra!

And so we got to Tbilisi, capital of Georgia and residence of Giorgi, a friend of Peter Gijs from the time he worked in Nepal. Giorgi lives in an ancient monastery in the old part of Tbilisi which he transformed into a beautiful house full of art that he collected in the last twenty years. And because it's on a hill, you have a commanding view of the city. When we arrived yesterday around 18:00, we didn't only get a tour of the different rooms and art pieces but also a brief history of the country, which according to Giorgi only became a modern country when Michail Saakashvili came into power after the Rose Revolution in 2003. We heard his name often in recent days. And the name of his Dutch wife, of course, Sandra Roelofs. Because every time we say we are from the Netherlands - even when buying a banana at a vegetable stall - we hear 'ah, Sandra!'. Something else than Johan Cruyff.

Also in Mestia, a mountain village in the Caucasus where we stayed the last few days, we repeatedly toasted to Sandra Roelofs. Here's why: in Mestia we slept in Roza's Guesthouse, described in the Lonely Planet as the guesthouse of the "ever-helpful, English speaking Roza and her familly". No word lied there. We knocked at Roza's door on the evening of Saturday, January 7th, just as Roza and her husband wanted to start the Christmas dinner. According to the Julian calendar which is followed in Georgia, Christmas is two weeks later than ours, just like New Year which is celebrated on January 14. Roza had vacancies and we could sit down for dinner right away. And so we were introduced to the Georgian national drink, Cha Cha, which Roza's husband eagerly poured, and toasted several times that evening, to peace, to Georgia, the Netherlands, to Sandra!

Mestia is the main settlement of the Svaneti province, with its own language and proud people that built shelter and defense towers in the 12th century, which are all still standing. A beautiful sight, especially when you drive back from the small ski resort, which also attracts tourists to the area. On Monday we pretended we were on a skiing holiday and skied on the wonderfully quiet and wide runs of Tetnuldi. A far cry from a few days earlier when we sat without a coat at the beach of Batumi at the Black Sea where it was 17 degrees. Above zero! A warm sea breeze accompanied us walking through the Mediterranean-like city where the old and new buildings form an eclectic whole. In the nice guesthouse I cooked our own diner that evening, among a group of twenty Azeri conference participants who had brought their own female cooks.

And to realise that we just had a few days in Kars at freezing temperatures behind us. On our second day there we visited the ancient Armenian capital Ani, now in ruins, with Celil, the only English-speaking Turk in Kars (at least, so it seemed). Covered in snow and slowly retreating mist, the site was a beautiful fairy-tale. We met a Dutch guy from Rijswijk who was hitchhiking through Turkey. The next day we hopped on the bus to the Turkish coastal town of Hopa, and from there, hop, jumped on the bus to the border, where we were warmly welcomed to the country of Sandra.