Vlekkeloze treinreizen

De winter is koud in Kars, ijskoud. `s Nachts daalt het kwik tot -28 graden en overdag komen we niet boven de -10 uit. Gisteravond liepen we over besneeuwde en beijzelde straten glibberend van het station naar ons hotel in de binnenstad. We hadden er een treinreis op zitten van 24 uur die ons vanuit Ankara door bergachtig Anatolië naar de oostelijke stad Kars bracht. Een treinreis die ons niet heeft uitgeput want we hadden een mooie tweepersoonscoupé met brede zachte bedden, heel wat beter dan de gammele uit elkaar vallende slaapwagon van Budapest naar Belgrado van een paar nachten eerder... Ook was er een prettige restauratiewagen die tegenwoordig dan wel geen verse maaltijden en alcohol meer serveert maar waar het wel fijn lezen en uit het raam turen was en we bovendien in gesprek raakten met een aardige, net gepensioneerde Australische dame van Turkse origine. Ze ging voor het eerst sinds haar vijfde jaar weer terug naar haar geboorteplaats en leerde ons een paar woordjes Turks, tesekkur ederim (dank)!

Ankara hebben we amper gezien. We hebben alleen twee uur op de trein naar Kars gewacht in het nieuwe, megalomane station dat pal naast het oude is gebouwd. Op het oude station moesten we een bus nemen die ons naar het stationnetje van Irmak bracht, waar onze trein klaarstond. In de bus raakte ik nog aan de praat met een student die moeizaam Engels sprak en die meteen met mij op de foto wilde en mijn naam, leeftijd en beroep noteerde want hij wilde mij noemen in zijn blog die hij sinds vijf weken bijhield. Ook in de comfortabele trein-met-WiFi van Istanbul naar Ankara raakten we aan de praat met een leuke student die zijn Engels wilde verbeteren. Hij studeerde Archeologie en had Oud & Nieuw gevierd met zijn vriendin. 

Istanbul waren we die ochtend uitgevlucht, leek het wel. Bij het ontwaken op nieuwjaarsdag lazen we meteen over de afschuwelijke aanslag in nachtclub Reina. Whatsapp stroomde vol met bezorgde berichtjes. De schutter liep nog rond, waarschijnlijk niet meer in kertsmanoutfit ;-) We moesten de boot nemen naar het Aziatische gedeelte, vandaar een metro en daarna nog een bus om op het zuidelijk gelegen station Pendik op de trein te kunnen stappen. Een hele toer maar het verliep vlekkeloos, eigenlijk net als de treinreis door Europa naar Istanbul, die de start was van onze wereldreis. Hoppend van trein naar nachttrein naar trein, Dusseldorf - Wenen - Budapest - Belgrado - Sofia - Istanbul, met een aangename pauze in de Gellertbaden van Budapest waar we met vele andere toeristen in het verwarmde buitenbad de blauwe lucht boven Budapest instaarden, bedenkend dat hij nu echt is begonnen, The Big Trip 2017!