Met de vrachtboot naar Zweden

De muggen vallen mee in juni. Zeggen ze. Toch werden we de eerste avond in Zweden vanaf een uur of negen overvallen door een wolk kleine vliegjes die bij nadere inspectie muggen bleken te zijn. We hadden net ons eerste potje gekookt op het nieuwe gasstel met de nieuwe pannenset, een fijne literfles Jumbowijn ernaast. Eten ging dus gepaard met flink wat handengewapper, maar hé, we zaten in Zweden, dan moet je je niet zomaar weg laten jagen door de eerste de beste wolk ongedierte. Na het eten zijn we toch maar snel de tent in gevlucht. De tent die we om een uur of 12 op hadden gezet op de camping van  Skärhamn, een plaatsje op het eiland Tjörn, ten noorden van Götenborg. De tent die we vorig jaar in Perth hadden gekocht, ergens in het laatste gedeelte van onze grote reis. Die tent. Nu pas wordt hij ingewijd.

Zaterdagochtend om 9.00 kwamen we aan in de haven van Götenborg, na een reis van bijna 36 uur op een vrachtschip vol Volvo’s. Eerder al hadden we bedacht ooit eens per vrachtschip naar New York te varen, Floortje Dessing achterna, maar toen stonden tussen droom en daad praktische bezwaren in de weg. Dit vrachtschip vertrok om tien uur ‘s avonds uit de haven van Gent en had plaats voor 24 passagiers naast de bemanning. We hadden gezelschap van drie echtparen, twee Belgische en een Nederlands stel en we hadden de beschikking over een redelijk ruime hut met badkamer en een ruime lounge met keuken en zitjes. Voor drie maaltijden werd gezorgd en de kok opende een half uurtje zijn winkeltje met snoep, koek, wijn en bier. En verder was het vooral een kwestie van lezen, praten en over de Noordzee uitkijken. En twee nachten slapen natuurlijk. Wat wil je nog meer. ‘Slow travel’ op zijn best.

Zaterdag reden we vanuit de haven van Götenborg richting het noorden naar het eiland Tjörn, dat met een grote brug verbonden is met het vasteland. We kozen voor Skärhamn als uitvalsbasis. Skärhamn is een kustplaatsje met typische huizen van witgeverfd hout rond een drukbezocht haventje en met een lachende kerktoren: onder de twee raampjes is een neus en een lachende mond getekend. Op de camping waar we onze nieuwe tent voor het eerst opzetten, leek een soort fotoworkshop aan de gang. Amateurfotografen liepen gepakt en gezakt met grote camera’s en reflectieschermen af en aan over ons tentenveldje en de grillige rotspartijen eromheen. Amateurmodellen namen semiprofessioneel allerlei standjes aan. Soms in sexy lingerie. Het leek zowaar het clichématige jarenzeventigbeeld van Zweden te bevestigen. 

De nacht kwam laat die avond en helemaal donker werd het niet. Om vier uur kwam de zon al op maar gelukkig sliepen we redelijk door met onze oogmaskers. We bezochten die dag een beeldentuin en zwommen in zee bij een rustig strandje. Toen we ‘s avonds bij de camping kwamen had Peter Gijs een bericht van de concertzaal in Götenborg: het concert van Texas waar we op onze trouwdag naartoe zouden gaan, was afgelast. Zangeres Sharleen Spiteri is ziek. En juist daarom hadden we besloten naar Zweden op vakantie te gaan... Nou ja, nu zijn we er toch.