'One week in Bangkok'

(For English, scroll down)

Als na één nacht in Bangkok de wereld je oester is, wat is je wereld dan na een week Bangkok? De onze is in elk geval een stuk rustiger. Dat klinkt als een schijnbare tegenstelling; Bangkok is immers een grote, drukke, bruisende stad waar altijd wat te doen is? Klopt, maar Bangkok is ook een weldadige westers aandoende stad waar het gemakkelijk verblijven is. Alles wat we thuis hebben, is voorhanden, de straten zijn heel en schoon, zo ook de toiletten en de warme douche en de meeste inwoners hebben een vergelijkbare levensstandaard. Een uitstekende plek om even pas op de plaats te maken en bij te komen van drie maanden reizen. Want sinds Kathmandu ervaren we wat in verschillende travel blogs op internet wel 'travel burn out' wordt genoemd. 'Burn out' is misschien wat overdreven maar de Nederlandse term 'reismoeheid' dekt de lading goed. We waren sneller geïrriteerd, hadden weinig zin om weer dingen te gaan bekijken (weer een tempel/fort/paleis...), dachten vaker aan thuis en werden allebei ook een beetje ziek. Toen we de diagnose eenmaal hadden gesteld, besloten we langer in Bangkok te blijven dan gepland en deden we in eerste instantie niet veel meer dan uitslapen, eten en winkelen en bleven we in de buurt van het hotel. We gingen allebei naar de kapper ('The Man Salon'), deden een was, luisterden 's ochtends naar radio 2 en keken 's avonds Nederlandse tv op uitzending gemist en spraken af dat we ook in de komende maanden wat meer rust in gingen bouwen. 

En zo deden we in de loop van de week weer wat energie op om ook weer wat te bekijken. Een Boeddhistische tempel bijvoorbeeld. Daar zijn er in Bangkok in elk geval genoeg van. Wij bezochten het tempelcomplex Wat Pho, dat koning Rama I in de achttiende eeuw liet bouwen en waar niet alleen de beroemde gouden liggende Boeddha te bewonderen is maar dat ook de meeste Boeddhabeelden van alle tempels in Thailand herbergt. De Wat Pho ligt in het oude centrum bij de Chao Prayo rivier en dat is nog best een reis vanaf het moderne zaken- en winkelcentrum rond Sukhumvit road waar ons hotel zit. We namen de skytrain tot de rivier en stapten daar op een boot. Aan de kade was het druk. We zagen twee boten wegvaren voordat er plek voor ons was en stonden dus een half uur zwetend in de rij. Had ik al gezegd dat het ongeveer 33 graden is in Bangkok? Na het bezoek aan de Wat Pho liepen we langs een mooie gracht (Bangkok wordt ook wel het 'Venetië van het oosten' genoemd), naar een bezienswaardigheid van een heel andere orde: Khao San road, de bekendste backpackersstraat van Bangkok. Daar in de buurt dronken we een lekker koud Chang-biertje op een terrasje en bekeken we de langs banjerende backpackers. 

Eerder in de week hadden we ook Jim Thompsons house al bezocht, in een rustige straat aan de rand van Siam Square, waar je je in een Dubai mall waant. Jim Thompsons house is een voornamelijk teakhouten huis, bestaand uit een paar authentieke Thaise huizen dat de Amerikaanse majoor, zakenman en architect Jim Thompson verzamelde, opbouwde en met elkaar verbond toen hij na de Tweede Wereldoorlog besloten had voorgoed in Thailand te gaan wonen. We kregen een rondleiding in uitstekend Oxford English van een forse Thaise dame met kort haar. In de groep twee dweepzieke meiden die hun mobiele telefoons eigenlijk belangrijker vonden en duckfaceselfies maakten en drie oudere Israëlische dames die er telkens door de uitleg heen ratelden. Gelukkig lukte het desondanks de schoonheid van het huis, de meubels en de kunst te kunnen ervaren en het hout op de vloeren onder onze blote voeten voelde prettig vertrouwd aan.

En dan waren we de eerste dagen van de afgelopen week ook nog in Kathmandu natuurlijk, de hectische hoofdstad van Nepal. Daar deden we ook al iets dat past in het bestrijden van reismoeheid: we gingen naar de film. In een klein modern winkelcentrum in Patan keken we in een Pathéachtige bioscoop naar 'La La Land', de vrolijke musical over dromen verwezenlijken die per ongeluk eerst als beste film aangewezen werd tijdens de Oscaruitreiking. In de pauze met veel reclame aten we een vette chocoladedonut. De volgende dag nam Prakash, een oud-collega van PG uit zijn Nepalperiode, ons samen met zijn zoon mee naar Bhaktapur, een stad in de buurt van Kathmandu, waar ook een 'Durbar Square' met tempels te vinden is. Prakash vertelde over de problemen waar de gemeente Kathmandu mee kampt en bracht ons aan het eind van de middag naar de wijk Boudha, waar een prachtige grote stupa staat, die met zijn ernstige ogen over de menigte kijkt die kloksgewijs rondjes loopt in de hoop op verlossing. Toen het donker werd, barstte een noodweer los met bliksemschichten en hagelstenen dat de hele avond aanhield. 

Het was onze laatste avond in Nepal; de volgende dag zaten we in een Boeing 777 van Thai Airways. Vanuit ons vliegtuigraampje zagen we door de wolken de toppen van de Himalaya's schemeren. Op naar Thailand, land nummer 14.

(Tip: luister tijdens het lezen naar 'One Night in Bangkok' van Murray Head uit 1984)

English translation

"One week in Bangkok" 

When the world is your oyster after one night in Bangkok, what is your world after a week in Bangkok? Ours is a lot quieter anyway. That sounds like a paradox; isn't Bangkok a big, busy, bustling city where there is always something to do? True, but Bangkok is also a benevolent Western-like city where it is easy to stay. Everything we have at home is available, the streets are whole and very clean, so are the toilets and the hot shower, and most people have a similar standard of living. An excellent place to rest and recuperate after traveling for three months. Because since Kathmandu we experienced what different travel blogs on the Internet call 'travel burn out'. 'Burn out' is perhaps an exaggeration, but 'travel fatigue' covers it well. We were more irritable, were reluctant to visit the sights (another temple / fort / palace ...), often thought of home and were both a little sick. Once we had made the diagnosis, we decided to stay in Bangkok longer than planned and we initially did not do much more than sleep, eat and shop near the hotel. We both went to the hairdresser (at the The Man Salon), had laundry done, listened to Dutch radio in the mornings and watched Dutch television programmes via the broadband wifi in the evening and agreed that we should build in some more rest in the coming months. 

And so in the course of the week we build up some energy again to see some sights. A Buddhist temple for instance, of which there are plenty in Bangkok. We visited the Wat Pho temple, built by King Rama I in the eighteenth century, which not only offers you to the famous golden reclining Buddha but in fact also the largest number of Buddhas in all temples in Thailand. Wat Pho is located in the old town at the river Chao Prayo, quite a journey from the modern business and shopping area around Sukhumvit road where our hotel is. We took the skytrain to the river to board a boat there. On the quay it was crowded. We saw two boats sail away before there was place for us and so were sweating in line half an hour. Did I mention it was about 33 degrees in Bangkok? After the visit to the Wat Pho we walked along a beautiful canal (Bangkok is also known as the Venice of the East), to a landmark of a different order: Khao San Road, the famous backpacker street in Bangkok. Around there we drank a nice cold Chang beer on a terrace and did some serious traveller watching. 

Earlier in the week we had visited Jim Thompsons house, on a quiet street on the edge of Siam Square, where you imagine yourself in a Dubai mall. Jim Thompsons house is a mainly teak house, compiled of a number of authentic Thai houses that American major, businessman and architect Jim Thompson collected, reconstructed and joined when he had decided to live permanently in Thailand after the Second World War. We got a tour in excellent Oxford English by a sizeable Thai lady with short hair. In the group two bigoted girls were actually more interested in their cell phones constantly making duckface selfies and three older ladies Israeli rattling through the guide's explanations every time. Despite this we managed to appreciate the beauty of the house, the gardens, the furniture, the art and the wooden floors beneath our bare feet which did feel pleasantly familiar. 

Ofcourse, only one week ago, we were in Kathmandu, the hectic capital city of Nepal. There we also did something to fight our travel fatigue: we went to the movies. In a small modern shopping center in Patan we watched 'La La Land', a merry musical about achieving dreams which was accidently announced as best film at the Oscars. During the break with many advertisements we ate a greasy chocolate donut. The next day Prakash, a former colleague of his PG during his Nepal period, took us with his son to Bhaktapur, a town near Kathmandu, where another Durbar Square with temples can be found. Prakash told about the problems the Kathmandu municipality is struggling with in the reconstruction efforts and at the end of the afternoon dropped us in the Boudha neighborhood. There a beautiful large stupa with serious eyes looks over the visiting crowds that make clockwise laps in the hope of salvation . When darkness fell, a storm with lightning and hail broke loose which lasted all night. 

It was our last night in Nepal; the next day we were in a Boeing 777 of Thai Airways. From our airplane window and through the clouds we saw the last glimpses of the peaks of the Himalayas. On to Thailand, country number 14.