Wandelen op de Hebridean Way

Aan een aantal dingen kun je merken dat je op een eiland zit. Een ervan is de wind. De constante wind. Op onze eerste wandeldag op de Schotse Hebriden kwam hij uit het noordwesten en waaide hij dus redelijk recht in ons gezicht. De dag erna was hij gedraaid en hadden we hem schuin mee. We lopen deze vakantie van het zuiden naar het noorden van de Buiten-Hebriden, een grote langwerpige eilandengroep ten noordwesten van Schotland en de laatste rand land voor de Atlantische oceaan begint. Op de kaart lijkt de eilandengroep wel wat op een brandende toorts, met een smalle handgreep en een grote vlam. Meer dan honderd eilanden kennen de Buiten-Hebriden, waarvan er vijftien bewoond zijn. De Hebriden vormen het centrum van het Schots-Gaelische taalgebied en overal zie je tweetalige borden: in Engels en Gaelic. De hoofdstad Stornoway ligt op het meest noordelijke eiland Lewis en zal onze uiteindelijke bestemming zijn na tien dagen wandelen. We beginnen onderaan, op het zuidelijke eilandje Vatersay. De eerste wandeldag zou ongeveer 32 km lang zijn maar aangezien wij ervaren wandelaars zijn, leek ons dat best te doen voor een eerste dag na vijf maanden werken. 

We arriveerden op de Hebriden na een reis van drie dagen. Vrijdagavond 14 juni stapten we op de nachtboot van IJmuiden naar Newcastle om vanaf daar de volgende dag via Edinburgh naar Glasgow te reizen. In Glasgow zaten we in een splinternieuw hip hotel, the Social Hub, waar de regenboogvlag bij de zelfincheckbalie hangt, alles hout en beton is en je in de lounge plaatjes kunt draaien en kunt tafeltennissen. Die middag liepen we door de stad, bezochten de Gallery of Modern Art en dronken een echte Engelse thee in het Mackintosh-huis, ontworpen door Charles Rennie Mackintosh, een Schots architect en ontwerper en een van de bekendste vertegenwoordigers van de Arts-and-Craftsbeweging. ‘s Avonds aten we Indiaas in de universiteitswijk waar we naartoe gingen met de minimetro - een ronde buis waar je amper in kunt staan. De volgende dag namen we de trein naar de kleine kustplaats Oban, van waaruit boten vertrekken naar verschillende eilanden van de Binnen- en Buiten-Hebriden. Na een nachtje in een guesthouse in Oban nemen we op maandag 17 juni rond 13.00u de ferry van Oban naar Castlebay, het havenplaatsje van Barra, een van de zuidelijke eilanden van de Buiten-Hebriden. De boottocht duurt 4,5 uur. Onze namen staan al genoteerd op een bord bij de ingang van het hostel waar we die nacht slapen. Het zit vol en we spreken al wat mensen die we later ook nog zullen tegenkomen. Morgen de eerste wandeldag. 

Maandagochtend om 9.40u stappen we op de bus die ons van Castlebay naar het startpunt van de Hebridean Way brengt, bij een mooi strandje op het zuidelijke eilandje Vatersay. Het is goed wandelweer. Niet warm, bewolkt, maar droog. Het waait wel hard. Zoals gezegd: er ligt zo’n 32 km voor ons, waarvan 25 km op Vatersay en Barra, vervolgens een ferry naar eiland Eriksay en van daaruit nog 7 km naar de geplande kampeerplek op South-Uist. De eerste vijf kilometer gaat fluitend, vlak over een asfaltweg. Maar dan begint een klim  van zo’n 330 meter die door het oneffen terrein best pittig is, hoe deden we dat vorig jaar ook alweer? En als we de heuvel ook weer afgedaald zijn, blijkt dat we er toch langer over gedaan hebben dan we dachten. Gaan we de ferry van 17.30u wel halen? We voeren het tempo wat op en de volgende heuvel is gelukkig minder hoog maar wel drassiger en dus schiet het ook daar niet echt op. Uiteindelijk besluiten we een stuk af te snijden via de autoweg maar als we eenmaal in het plaatsje Ardhmor aankomen, waar het nog een uurtje lopen naar de ferry is, zijn onze voeten er niet best meer aan toe. De bus biedt uitkomst: in een kwartiertje zijn we bij de ferry en we doen ook het strandvliegveld van Barra nog aan. Op het eilandje Eriksay eten we wat aan de bar in restaurant Am Politician en dan lopen we in de avondzon over de dijk naar Kilbride campside. De spierpijn zit overal als we voldaan in de tent liggen en zelfs Peter Gijs heeft blaren. 

De volgende dag wordt opnieuw een lange wandeling maar nu over geheel vlak terrein. We lopen over het langgerekte eiland South-Uist langs de kust, met de Atlantische oceaan aan onze linkerkant en velden vol boterbloemen en weidevogels aan de rechterkant. Kieviten, scholeksters en tureluurs schreeuwen om het hardst als we voorbijlopen en kuddes schapen hobbelen rustig door de velden. We lunchen in de duinen na een groot stuk over het parelwitte strand en komen uiteindelijk om half 5 aan in de gezellige herberg in Howmore waar we onze tent naast zetten. Voor €12 per persoon kunnen we van keuken, douche en toilet gebruik maken. Het wordt een gezellige boel in de herberg, beginnend met Nederlandse Jessica die maanden alleen aan de wandel is om haar PTSS te verhelpen; een Pool die in een keer van Vatersay naar hier is gelopen (50 km), een knappe Italiaan die op Ben Affleck lijkt, een Engels stel van middelbare leeftijd die we al kenden uit de herberg in Castlebay, twee Nederlandse jongemannen die fotograferen voor het tijdschrift Columbus en een luidruchtige Engelsman vol sterke verhalen. En Peter Gijs en Martijn die vorig jaar 3,5 maand de GR5 gewandeld hebben, maar nu blaren en spierpijn hebben omdat ze misschien wat overmoedig zijn begonnen aan de Hebridean Way.