Mediteren bij een rotsentuin

Kōbō Daishi was een monnik uit de negende eeuw die verlichting bereikte op Shikoku, een van de provincies van Japan, en die uiteindelijk het Shingon-Boeddhisme in Japan stichtte. Hij was degene die de pelgrimsroute langs de 88 tempels op Shikoku als eerste maakte waar wij vorige week een stukje van liepen. Iedereen die deze route loopt, doet dat in de geest van Kōbō Daishi. De afgelopen dagen kwamen we deze Daishi opnieuw tegen in een andere provincie waar pelgrimsroutes lopen: de zuidelijke punt van Kansai waarvan het binnenland bestaat uit dichtbeboste bergen van tussen de 500 en 1000 meter hoog. Daar ligt een netwerk van oude pelgrimroutes dat historische tempels verbindt, de Kumado Kodō. De meest toegankelijke en populairste is de Nakahechi, ook wel de Imperial route genoemd, die van de ene kustplaats, Kii-Tanabe, door de bergen naar de andere kustplaats loopt, Kii-Katsuura. Van deze route hebben wij op 3 en 4 maart een stuk gelopen. Onze basis was twee nachten het gezellige hostel J-Hoppers Guesthouse in het berggehucht Yunomine, dat ook aan een warmwaterbron ligt, waardoor zowel het dorp zelf als het guesthouse een onsen heeft. Dat is fijn voor de vermoeide spieren na een dag wandelen over de pelgrimspaden. En in de dorpsonsen kun je ook je eieren koken. Het was een gezellige boel in J-Hoppers. Opeens kwamen we veel meer reizigers uit allerlei landen tegen maar dat krijg je natuurlijk al snel als je in een hostel zit met een kleine cel als slaapkamer en een gemeenschappelijke douche, keuken en zitkamer. We spraken over de wandelroutes en deden een spelletje. 

De dagen ervoor waren we Kōbō Daishi ook al eens tegen gekomen als standbeeld in de tuin bij een tempel waar we langskwamen op een mooie wandeling met een al even mooie naam: Yama-no-be-no-michi. Vier uur door een plattelandsgebied met kleine dorpjes, rijstvelden en bossen, aan de voet van een aantal heuvels. Te doen op een dagtocht vanuit Kyōtō en een aangenaam contrast daarmee. Want daar waren we vier nachten en drie dagen voordat we een stukje Kumado Kodō liepen. Kyōtō is een van de grootste steden van Japan, maar ook een van de mooiste, vonden wij. Er heerst in een aantal wijken nog de sfeer van het oude Japan, zoals in de ‘Geishawijk’ Gion, met laagbouw en mooie houten huizen en er is een aantal bijzondere plekken te bezichtigen. Voor ons te beginnen bij Fushimi Inari-Taisha, een enorm Shinto-tempelcomplex op een heuvel waarvan de paden overkoepeld zijn door duizenden oranjerode poorten met spreuken in zwarte letters. Het was druk maar hoe hoger we de heuvel op kwamen, des te rustiger werd het. En Peter Gijs had nog een leuk gesprek met twee Nepalezen die we steeds weer tegenkwamen. Na een goede lunch in de buurt, maakten we in de middag een wandeling uit de Lonely Planet door Noord-Higashiyama, een rustige buurt tegen de heuvels op met een aangenaam ‘Filosofisch pad’. 

De volgende dag stonden we vroeg op om een ander iconisch beeld van Japan te bezoeken voordat het te druk zou worden: de Rock Garden van Ryōan-ji. In eerste instantie een teleurstelling omdat je door het woord ‘garden’ toch ook wat planten verwacht. Maar als je er eenmaal een tijdje in alle rust voorzit, begrijp je best dat er veel wordt gemediteerd bij deze gestileerde groepering van rotsen in een zorgvuldig aangeharkt grintbed. En doordat we vroeg waren, was het ook rustig. Dat veranderde toen we even later naar Kinkaku-ji gingen. Alsof op 1 maart het toeristenseizoen voor open was verklaard, trokken de binnen- en buitenlandse toeristen in drommen gedwee volgens de geplande route langs deze beroemde gouden tempel, al foto’s en selfies nemend. Het leek wel Disneyland. Bij het beroemde bamboebos daarna was het niet anders, al viel het daar op dat de meerderheid van de bezoekers bestond uit jonge meiden in kimono. Toch vreemd, dat je een interessante plek minder interessant gaat vinden wanneer massa’s anderen de plek ook bezoeken en er al selfies makend langs trekken. Is dat elitair? ‘s Avonds bezochten we nog een plek waar juist erg weinig mensen komen: een van de weinige homobars van Kyōtō. Gelukkig sprak de barman goed Engels en hadden we een leuk gesprek.